Η ελληνική κοινωνία έχει μια διττή, ξεκάθαρα αντιφατική σχέση με το κράτος: απαιτεί την "σωστή" του λειτουργία όταν είναι να ωφεληθεί από αυτό και, ταυτόχρονα, αδιαφορεί και προσπαθεί να ξεφύγει με κάθε μέσον όταν έχει κάποια ανταποδοτική υποχρέωση προς αυτό. Αυτή είναι μια καθαρά μικρόνοα ωφελιμιστική αντίληψη περί της οργανωμένης κοινωνίας, ειδικά μάλιστα όταν το κράτος έχει έναν σημαντικό ρόλο, όπως στην ελληνική περίπτωση.
Ζητάμε τακτικά και έντονα να μας αυξήσει τα επιδόματα και τους μισθούς, να αναδιανείμει με δίκαιο τρόπο τον εθνικό πλούτο, να εξασφαλίσει την ευημερία όλων. Ζητάμε άλλοτε να δώσει στην επιχειρηματικότητα την ευκαιρία να αναπτυχθεί και να καταστεί ανταγωνιστική στην εσωτερική και στην παγκόσμια αγορά. Επιθυμούμε να ορθώσει το διεθνές του ανάστημα και να πρωταγωνιστεί στις παγκόσμιες εξελίξεις. Άλλες επιθυμιές νοούνται αριστερές, οπότε και κατά την κοινή αντίληψη ωφελούν τους περισσότερους, άλλες πάλι δεξιότερες, οπότε και συμβαδίζουν με τα συμφέροντα της κεφαλιοκρατικής μειονότητας της χώρας, σύμφωνα πάλι με την κοινή αντίληψη. Γενικά, πάντως, έχουμε οι περισσότεροι αρκετές απαιτήσεις από το κράτος.
Από την άλλη, τι συμβαίνει όταν έρχεται η στίγμη που πρέπει εμείς οι πολίτες να ανταποδώσουμε ο καθένας προσωπικά στο κράτος οτι μας αναλογεί για την εύρυθμη λειτουργία της πολιτείας; Δηλώνουμε όσα λιγότερα μπορούμε για να αποφύγουμε την εφορία, αδιαφορούμε για την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος σε μη παραγωγικές, παρασιτικές δημόσιες υπηρεσίες, συνηθίσαμε την κατάντια και την ασχήμια του δημόσιου χώρου. Και αυτά γιατί, πρώτον, δεν υπάρχει άμεσο ατομικό κόστος (λίγες οι εξαιρέσεις) και δεύτερον επειδή αγνοούμε την σημασία της ατομικής συνεισφοράς του καθενός στην ευρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους, της πολιτείας. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει συλλογική συνείδηση. Δεν νιώθουμε μέσα μας οτι ανήκουμε ενεργά σε μια ευρύτερη ομάδα ( δεν αναφέρομαι στην "εθνικη" ταυτότητα). επιπλέον, είμαστε ημιμαθείς.
Αδιαφορούμε για την ποιότητα του δημόσιου χώρου επειδή αγνοούμε την σημασία που έχει και την επίδρασή του στην ποιότητα της καθημερινής μας ζωής. Αν όχι ημιμαθείς, τουλάχιστον αγνοούμε τους στοιχειώδεις κανόνες λογικής. Γιατί πως αλλιώς θα δεχόμαστε την πληθώρα αυθαίρετων κτισμάτων, αν σκεφτόμασταν τα μεγάλα μειονεκτήματα της πρακτικής αυτής: αχανή δίκτυα υποδομών για τις βασικές ανάγκες (νερό, ηλεκτρισμός, αποχέτευση), κατασκευή δρόμων με ελάχιστη χρησιμότητα και ανταπόδοση στο ευρύ κοινό, επιπλέον ρύπανση από τα αυτοκίνητα λόγω των χιλιόμετρων που απαιτούνται για την προσπέλαση των απομακρυσμένων, συνήθως, κτισμάτων, καταστροφή του φυσικού πλούτου και των φυσικών πρώτων υλών (ας μην αναφερθώ στα δάση), ο εκβιασμός της εκτατικής διάχυσης των πόλεών μας επ' άπειρον.
Η λογική υποδεικνύει, επίσης, πως μιας και έχουμε αποφασίσει να φορολογούμε ως κράτος τους πολίτες και τις επιχειρήσεις, τότε θα ήταν λογικό να εξσφαλίσουμε την ορθή διαχείριση των χρημάτων αυτών. Και όμως, μας απασχολεί λίγο. Όπως και η μειωμένη παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα. Προσωπικά δεν έχω ακούσει κάποια διαδήλωση να έχει αυτές τις διεκδικήσεις ούτε ανάλογα συνθήματα και πανό. Εξαίρεση οι γενικότητες περι "διαφθοράς".
Οι νέοι (μαθητές, φοιτητες και εργαζόμενοι), για να διακαιολογήσω τον τίτλο, θεωρούν λογικό να "τραυματίζεται" ο δημόσιος χώρος σε πορείες και διαδηλώσεις. Αδιαφορούν όμως για την αποκατάσταση του και για την μονίμως "τραυματισμένη" του κατάσταση: δεν βρίσκεται πουθενά στα αιτήματά τους κάτι σχετικό! Τα αίτηματα αφήνουν εκτός προβλήματα όπως είναι η εκτεταμένη φοροδιαφυγή, ο οκνηρός δημόσιος τομεάς, ο αντιαισθητικός δημόσιος χώρος.
Αντίθετα η αυτιστική επανάληψη εδω και δεκαετίες (συχνά χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, αλλά επειδή "κολλάει" στις πορείες) του "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι", ήδη από τις σχολικές πορείες, δείχνει κάτι αρνητικό για το σύνολο των διαμαρτυρομένων. Μαζί με την θεματική μονομέρεια των αριστερών διεκδικήσεων, την ρηχή προτροπή της αύξησης των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ του μεσαίου χώρου, την απουσία νέων, γόνιμων αιτημάτων από την πλειοψηφεία, υποδηλώνει το σαθρό ιδεολογικό υπόβαθρο των αγώνων της λεγόμενης νεολαίας.
Η απουσία καινοτόμου πολιτικού ακτιβισμού αποτελεί έναν σημαντικό λόγο αποτυχίας της μετάδοσης των ιδεών τόσο στην πολιτκή ηγεσία (στην οποία στοχεύει η διαμαρτυρία) όσο και στην κοινωνία. Πιθανώς ένας τρόπος δράσης καινοτόμος, όπως της Greenpeace, έντονα συμβολικός και έξυπνα σατιρικός να αλλάξει και τον τρόπο κάλυψης της διαμαρτυρίας από τα ΜΜΕ (μιας και πλέον μπορεί να προσελκύσει τηλεθεατές) αλλά και να προκαλέσει μαζικότερη συμμετοχή. Πιστεύω πως η τυπική πορεία είναι πλέον αναχρονιστική, όταν βρισκόμαστε στον πολυεπίπεδο 21ο αιώνα.
Αντιμετωπίζουμε χρόνιες συστημικές παθογένειες που δεν λύνονται, επειδή σε μεγάλο βαθμό βολεύουν πολύ κόσμο. Οι πολίτες, όχι όλοι αλλά ένα μεγάλο ποσοστό, συναλλάσονται με το κράτος με προσωπικές ωφελιμιστικές προσδοκίες, άμεσα ή έμμεσα. Σ' αυτό βλέπω ένα τεράστιο χρόνιο πρόβλημα. Αν είχαμε ένα κράτος δικαίου, δεν θα είχε ξεκινήσει ή δεν θα είχε συνεχιστεί αυτή η σχέση των πολιτών με το κράτος. Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να κλείσει. Προσωπικά, δύο λύσεις μου έρχονται κατά νου:
Η πλειοψηφεία των ελλήνων πολιτών να αποκτήσει(;) συλλογική συνείδηση και ένα κοινό αίσθημα ευθύνης ωστε να απωθήσει εν τη γενέσει τους φαινόμενα διαφθοράς και προσωπικού ωφελιμισμού απένταντι στο κοινό όφελος. Απαιτεί μόρφωση και κριτική σκέψη. Αν θέλαμε να τα προάγουμε μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος θα αντιμετωπίζαμε πολλούς πρακτικούς κινδύνους (για να μην πω οτι είναι αδύνατον) και θα είχαμε έναν χρονικό ορίζοντα εμφάνισης των πρώτων σημαδιών δύο γενιές μπροστα, 60 χρόνια το λιγότερο.
Από την άλλη μπορούμε τώρα, με στιβαρή πολιτική βούληση, να αντιμετωπίσουμε τις πελατειακές σχέσεις των πολιτών με το διαφθαρμένο κράτος, να μειώσουμε αυτόν τον άχρηστο και παρηκμασμένο εδώ και δεκαετίες γίγαντα. Να πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω του και να συναλλασόμαστε ευθέως ως πολίτες. Να αναλάβουν οι πολίτες τις ατομικές τους ευθύνες. Η πολιτική μπορεί να αλλάξει την κατάσταση. Ενα συνεκτικό όραμα χρειαζόμαστε και υποστήριξη από έναν ελάχιστο αριθμό ατόμων.
Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009
Για το προηγουμενο ποστ:
Επανεξετάζοντας το κείμενο μου απο τις 21/10 για το συμβάν στα Εξάρχεια, εχω να πω πως το φταίξιμο ειναι διπλο: σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης (δεκτές οι εξαιρέσεις), η κίνηση πολίτη να σηκώσει το κράνος ενός αστυνομικού θα κατέληγε στην προσαγωγή του, ανεξαρτητα από το ποιός είναι και τι έχει κάνει. Το θεωρώ λογικό.
Πιο σοβαρό όμως είναι το γεγονός πως οι αστυνομικοί στην προκειμένη περίπτωση (και σε πολλές άλλες) δεν διαθέτουν τα διακριτικά με το όνομά τους. Δεν γνωρίζει κανείς ποιοι είναι και οποιαδήποτε αξιόποινη, εκ μέρους τους, πράξη μπορεί να μην έχει καμία επίπτωση. Αυτό δεν συμβαίνει σε σοβαρές δημοκρατίες.
Είναι αστείο να ποινικοποιείτο η χρήση κουκούλας από πολίτες ενω το αντίστοιχο να θεωρείται φυσιολογικό για τους αστυνομικούς.
Αυτά.
Πιο σοβαρό όμως είναι το γεγονός πως οι αστυνομικοί στην προκειμένη περίπτωση (και σε πολλές άλλες) δεν διαθέτουν τα διακριτικά με το όνομά τους. Δεν γνωρίζει κανείς ποιοι είναι και οποιαδήποτε αξιόποινη, εκ μέρους τους, πράξη μπορεί να μην έχει καμία επίπτωση. Αυτό δεν συμβαίνει σε σοβαρές δημοκρατίες.
Είναι αστείο να ποινικοποιείτο η χρήση κουκούλας από πολίτες ενω το αντίστοιχο να θεωρείται φυσιολογικό για τους αστυνομικούς.
Αυτά.
Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009
Δήμαρχε, μην παραγγειλεις δέντρο...
Απο τις εκλογές και δώθε, οι δρόμοι έχουν πλημμυρίσει με μπάτσους.Πρώτη φορά τέτοιο πραγμα. Ότι δεν έφερε η "δεξιά" Νέα Δημοκρατία, το έφερε ο Χρυσοχοίδης. Οι μηχανές (οχι μονο τα χρέπια της Δ, αλλα και Ζητάδες) χτενίζουν την Θεσσαλονίκη πάνω-κάτω. Και μπλόκα εχω δει και κατι προσαγωγες.
Το πρόβλημα (αν θεωρήσουμε πως μέχρι εδώ όλα οκ), ώς συνήθως, ξεκινάει από την (πάντοτε βέβαιη) στιγμή που θα γίνει το πρώτο λάθος. Άλλοτε είναι μια τυχαία(!) σφαίρα, σήμερα ήταν η σύλληψη του Δημήτρη Παπαχρήστου, συγγραφέα και αγωνιστή του Πολυτεχνείου, σε παρουσίαση βιβλίου στα Εξάρχεια . Συνελήφθη μεταξύ άλλων και ένας δημοσιογράφος της ΕΡΤ που κατέγραφε τις σκηνές της σύλληψης και κατι μικροεπεισοδίων που έγιναν με το κινητό του τηλέφωνο!
scary κρίστμας και φετος!
Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009
Επανάληψη μήτηρ (;) μαθήσεως
Τα ίδια και τα ίδια. Έχουμε ένα κατεστημένο πολιτικό σύστημα που λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες εδώ και πολύ καιρό. Και το γεγονός αυτό, μετά από τα συμβάντα και τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί δείχνει το ποιόν του και τους λόγους της μη βελτίωσής του.
Οι επιφανείς σκεπτόμενοι αρθρογράφοι της χώρας τείνουν τον τελευταίο καιρό να αναμασούν ο ένας τα συμπεράσματα του άλλου. Σκέφτεται κανείς ότι είτε έχουν καταλήξει ομαδικά σε ένα πνευματικό-αντιληπτικό τέλμα, πράγμα δύσκολο, ή έχουν καταλήξει σε ίδια/παρόμοια συμπεράσματα, αντλούμενα από την παρατήρηση του περιβάλλοντός μας. Προσωπικά είμαι υπέρ του δεύτερου.
Και όταν μιλάω για παρόμοια συμπεράσματα εννοώ την έλλειψη ουσίας και πολιτικής ηθικής, την απουσία εθνικής στρατηγικής, την χρόνια παθογένεια του κομματικού συστήματος, των συντεχνιών και της διαφθοράς, που όλα μαζί είναι, πάνω απ’ όλα, θέμα παιδείας. Όλοι σ’ αυτά καταλήγουν, μερικοί βρίσκουν έξυπνα και εύστοχα τις διαδικασίες δημιουργίας και λειτουργίας των παραπάνω, άλλοι ανακαλύπτουν ή προφητεύουν τα επερχόμενα προβλήματα, άλλοι κάνουν ολοκληρωμένους απολογισμούς και ιστορικές αναδρομές, αντίστοιχες των σημερινών προβλημάτων (επειδή τα σημερινά φαινόμενα είναι κατά κύριο λόγο προβλήματα και επειδή από την ιστορία θα έπρεπε να μάθουμε και κάτι που θα μπορούσε να μας βοηθήσει στο σήμερα).
Παρατηρώ επίσης πως όλοι εκφράζουν ανοιχτά και με έναν ελαφρώς κλαψιάρικο και παραπονετικό τρόπο τις ελπίδες τους πως τούτη την φορά οι ίδιοι θα βγουν ψεύτες (παρά την κοφτερή παρατηρητική και επεξεργαστική τους ικανότητα) και το πολιτικό σκηνικό θα εμφανίσει μια βελτίωση ουσιαστική, πέρα από πρόσκαιρες, επιφανειακές οφθαλμαπάτες. Μπορείτε να το διαπιστώσετε αν διαβάσετε την Καθημερινή της Κυριακής. Ευχολόγια και ελπίδες φρούδες.
Φρούδες γιατί αν οι παρατηρήσεις των «επίσημων» παρατηρητών της πολιτικής λαμβάνονταν σοβαρά υπ’ όψη από τους «επίσημους» πολιτικούς-πολιτικάντηδες της χώρας μας, πιθανότατα θα είχαμε μια αφύπνιση, θα βρισκόμασταν σε ένα ανώτερο επίπεδο αυτογνωσίας και, κατ’ επέκταση, θα αντιμετωπίζαμε την πολιτική και τα ζητήματά της με την σοβαρότητα που τους αρμόζει. Φαίνεται, όμως, η πολιτική και η διανόηση να έχουν χωρίσει τα τσανάκια τους. Και ίσως φταίνε και οι δύο πλευρές, αλλά με τους πολιτικούς να κατέχουν το συντριπτικό ποσοστό της αποτυχίας. Κάποτε οι διανοητές ήταν και οι πολιτικοί σε μια κοινωνία. Σήμερα ελάχιστα πράγματα θυμίζουν μια τέτοια κατάσταση.
Το συμπέρασμα στο οποίο αναπόφευκτα καταλήγουμε είναι πως, για τους διάφορους λόγους (που δεν χωρούν στο παρόν), οι πολιτικοί δεν δίνουν στο αντικείμενό τους την προσοχή που θα έπρεπε, εγκαταλείποντας την άσκηση της πολιτικής στα κύματα της παντοδύναμης Τύχης και των καταστάσεων, μετατρέποντας τον θεσμό που υπηρετούν σε μια αρπαχτή, σε ένα όργανο προσωπικής ηδονής και οικογενειακής ευτυχίας, σε έναν ακόμη πυλώνα μεταμοντέρνας ηθικής. Η αδιαφορία για μερικές εύστοχες παρατηρήσεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην σωστή διαχείριση των θεμάτων της πολιτείας μπορεί να καταλήξει εδώ που βρισκόμαστε τώρα. Μάταια οι διανοητές επαναλαμβάνουν εαυτούς. Οι πολιτικοί είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Ωραία, αναπαράγω τα ίδια συμπεράσματα. Καμία διαφορά στην υπάρχουσα κατάσταση.
(Σε αβέβαιους καιρούς, η τέχνη όχι μόνο σώζει αλλά, κυρίως, στηρίζει και δίνει ελπίδες)
Οι επιφανείς σκεπτόμενοι αρθρογράφοι της χώρας τείνουν τον τελευταίο καιρό να αναμασούν ο ένας τα συμπεράσματα του άλλου. Σκέφτεται κανείς ότι είτε έχουν καταλήξει ομαδικά σε ένα πνευματικό-αντιληπτικό τέλμα, πράγμα δύσκολο, ή έχουν καταλήξει σε ίδια/παρόμοια συμπεράσματα, αντλούμενα από την παρατήρηση του περιβάλλοντός μας. Προσωπικά είμαι υπέρ του δεύτερου.
Και όταν μιλάω για παρόμοια συμπεράσματα εννοώ την έλλειψη ουσίας και πολιτικής ηθικής, την απουσία εθνικής στρατηγικής, την χρόνια παθογένεια του κομματικού συστήματος, των συντεχνιών και της διαφθοράς, που όλα μαζί είναι, πάνω απ’ όλα, θέμα παιδείας. Όλοι σ’ αυτά καταλήγουν, μερικοί βρίσκουν έξυπνα και εύστοχα τις διαδικασίες δημιουργίας και λειτουργίας των παραπάνω, άλλοι ανακαλύπτουν ή προφητεύουν τα επερχόμενα προβλήματα, άλλοι κάνουν ολοκληρωμένους απολογισμούς και ιστορικές αναδρομές, αντίστοιχες των σημερινών προβλημάτων (επειδή τα σημερινά φαινόμενα είναι κατά κύριο λόγο προβλήματα και επειδή από την ιστορία θα έπρεπε να μάθουμε και κάτι που θα μπορούσε να μας βοηθήσει στο σήμερα).
Παρατηρώ επίσης πως όλοι εκφράζουν ανοιχτά και με έναν ελαφρώς κλαψιάρικο και παραπονετικό τρόπο τις ελπίδες τους πως τούτη την φορά οι ίδιοι θα βγουν ψεύτες (παρά την κοφτερή παρατηρητική και επεξεργαστική τους ικανότητα) και το πολιτικό σκηνικό θα εμφανίσει μια βελτίωση ουσιαστική, πέρα από πρόσκαιρες, επιφανειακές οφθαλμαπάτες. Μπορείτε να το διαπιστώσετε αν διαβάσετε την Καθημερινή της Κυριακής. Ευχολόγια και ελπίδες φρούδες.
Φρούδες γιατί αν οι παρατηρήσεις των «επίσημων» παρατηρητών της πολιτικής λαμβάνονταν σοβαρά υπ’ όψη από τους «επίσημους» πολιτικούς-πολιτικάντηδες της χώρας μας, πιθανότατα θα είχαμε μια αφύπνιση, θα βρισκόμασταν σε ένα ανώτερο επίπεδο αυτογνωσίας και, κατ’ επέκταση, θα αντιμετωπίζαμε την πολιτική και τα ζητήματά της με την σοβαρότητα που τους αρμόζει. Φαίνεται, όμως, η πολιτική και η διανόηση να έχουν χωρίσει τα τσανάκια τους. Και ίσως φταίνε και οι δύο πλευρές, αλλά με τους πολιτικούς να κατέχουν το συντριπτικό ποσοστό της αποτυχίας. Κάποτε οι διανοητές ήταν και οι πολιτικοί σε μια κοινωνία. Σήμερα ελάχιστα πράγματα θυμίζουν μια τέτοια κατάσταση.
Το συμπέρασμα στο οποίο αναπόφευκτα καταλήγουμε είναι πως, για τους διάφορους λόγους (που δεν χωρούν στο παρόν), οι πολιτικοί δεν δίνουν στο αντικείμενό τους την προσοχή που θα έπρεπε, εγκαταλείποντας την άσκηση της πολιτικής στα κύματα της παντοδύναμης Τύχης και των καταστάσεων, μετατρέποντας τον θεσμό που υπηρετούν σε μια αρπαχτή, σε ένα όργανο προσωπικής ηδονής και οικογενειακής ευτυχίας, σε έναν ακόμη πυλώνα μεταμοντέρνας ηθικής. Η αδιαφορία για μερικές εύστοχες παρατηρήσεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην σωστή διαχείριση των θεμάτων της πολιτείας μπορεί να καταλήξει εδώ που βρισκόμαστε τώρα. Μάταια οι διανοητές επαναλαμβάνουν εαυτούς. Οι πολιτικοί είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Ωραία, αναπαράγω τα ίδια συμπεράσματα. Καμία διαφορά στην υπάρχουσα κατάσταση.
(Σε αβέβαιους καιρούς, η τέχνη όχι μόνο σώζει αλλά, κυρίως, στηρίζει και δίνει ελπίδες)
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009
Στην κορυφή ψηλού βουνού η κάλπη
Αναρωτιέμαι τι κουράγιο έχουμε-όλοι μας-να ασχοληθούμε με εκλογές, τέσσερις μήνες μετά την προηγούμενη παράσταση που ανέβηκε τον Ιούνιο.
Προσωπικά, ήδη νιώθω μια ραθυμία, και νομίζω οτι υπάρχει διάχυτη στην κοινωνία μια αντίστοιχη αίσθηση.
Προσωπικά, ήδη νιώθω μια ραθυμία, και νομίζω οτι υπάρχει διάχυτη στην κοινωνία μια αντίστοιχη αίσθηση.
Και για αυτό, 2 πράγματα έχω την εντύπωση ότι "φταίνε":
1) η έντονη ατμόσφαιρα αντιπαράθεσης που τεχνητά δημιουργήθηκε πρίν τις ευρωεκλογές, μιας και αυτό ήταν η ελπίδα του ΠΑΣΟΚ να επανέλθει δυναμικά στο προσκήνιο (και η ατμόσφαιρα αυτή καλλιεργήθηκε έντονα από τα περισσότερα ΜΜΕ). Η ατμόσφαιρα κούρασε τους πολίτες, χωρίς απτό μάλιστα αντίκρυσμα, μιας και δεν επρόκειτο για εθνικές εκλογές. Τέσσερις μήνες μετά, ποιός ασχολείται ξανά με εκλογές?
Έχουμε κουραστεί, είναι αλήθεια.
2)επίσης διάχυτη είναι η εκτίμηση πως ο επελαύνων Γιώργος, ε, δεν πρόκειται να αλλάξει και πολλά. Η παροχολογία του ΠΑΣΟΚ έχει, ιστορικά, ιδιαίτερα δυσμενή αποτελέσματα. (βλέπε τρομακτική αύξηση του δημόσιου χρέους κατά την δεκαετία του 1980)
Το μόνο προφανές καλό στην όλη διαδικασία είναι η αλλαγή κυβέρνώντων.
Κατά τα άλλα, μηδέν εις το πηλήκιον...
(Πρόσφατη ατάκα Γιώργαρου)
1) η έντονη ατμόσφαιρα αντιπαράθεσης που τεχνητά δημιουργήθηκε πρίν τις ευρωεκλογές, μιας και αυτό ήταν η ελπίδα του ΠΑΣΟΚ να επανέλθει δυναμικά στο προσκήνιο (και η ατμόσφαιρα αυτή καλλιεργήθηκε έντονα από τα περισσότερα ΜΜΕ). Η ατμόσφαιρα κούρασε τους πολίτες, χωρίς απτό μάλιστα αντίκρυσμα, μιας και δεν επρόκειτο για εθνικές εκλογές. Τέσσερις μήνες μετά, ποιός ασχολείται ξανά με εκλογές?
Έχουμε κουραστεί, είναι αλήθεια.
2)επίσης διάχυτη είναι η εκτίμηση πως ο επελαύνων Γιώργος, ε, δεν πρόκειται να αλλάξει και πολλά. Η παροχολογία του ΠΑΣΟΚ έχει, ιστορικά, ιδιαίτερα δυσμενή αποτελέσματα. (βλέπε τρομακτική αύξηση του δημόσιου χρέους κατά την δεκαετία του 1980)
Το μόνο προφανές καλό στην όλη διαδικασία είναι η αλλαγή κυβέρνώντων.
Κατά τα άλλα, μηδέν εις το πηλήκιον...
(Πρόσφατη ατάκα Γιώργαρου)
Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009
Το τσαντάκι του Sport Billy
O Έλληνας – Sport Billy κρύβει μέσα στο μικρό αθλητικό του τσαντάκι έναν αχταρμά (sic) απόψεων, ιδεών, προτιμήσεων και πολιτισμικών αναφορών.
Τι εννοώ: διάβασα πρόσφατα στην parallaxi το άρθρο ενός μαθητή(;) για τους Κβαντοέλληνες, το οποίο διαπραγματεύεται αυτό ακριβώς το γεγονός.
Την ευκολία, δηλαδή, με την οποία συγχέουμε ιδεολογίες και καταστάσεις. Ανήκουμε ταυτόχρονα σε αντικρουόμενα στρατόπεδα, κρατώντας ότι μας συμφέρει κατά περίπτωση.
Την ίδια στιγμή που αφήνουμε το "σοβαρό" βιβλίο από το χέρι (αυτό ντε, που είναι και στην κορυφή των πωλήσεων), πιάνουμε την κουτσομπολίστικη εφημερίδα για να "χαλαρώσουμε". Ακούμε την μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα και τους ποιητικούς του στίχους, πριν βγούμε έξω για να διασκεδάσουμε με διεστραμμένη R'n'B και Σάκη Ρουβά. Στηρίζουμε το "αριστερό" ΠΑΣΟΚ με εκφραστή τον προσφάτως φασιστίζοντα και άκρως κυνικό Θεόδωρο Πάγκαλο (κορυφαία στιγμή του οποίου η ομολογία για την συζήτησή του με τον Α. Παπανδρέου όταν ανέλαβε τα ζητήματα Ευρωπαικής εξωτερικής πολιτικής το '81).
Θα μου πείτε πως δεν αντέχουμε ούτε την πολλή σοβαρότητα, γιατί θλιβόμαστε, ούτε τον αβέβαιο σύγχρονο κόσμο, όπου δεν ξέρουμε που να βασιστούμε, οπότε και τσαλαβουτάμε δεξιά και αριστερά για να επιβιώσουμε.
Κι όμως η εύκολη μιζέρια είναι μέρος της παθογένειας του 21ου αιωνα και άμεσα επιλήψιμο το τσαλαβούτημα ως θεραπεία. Είναι η εύκολη λύση, η συμπτωματική αντιμετώπιση και όχι η θεραπεία στο βαθύ αυτό πρόβλημα.
Η ποιότητα είναι η διαχρονική αξία, όσο δύσκολο ή μοναχικό είναι να την αγγίξει κανείς. Αν κανείς συνειδητοποιήσει τις επιλογές του αυτές, δύσκολα θα ανέχεται την πτώση της ποιότητας από ένα σημείο και μετά.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι πως, καθώς κανείς απομακρύνεται από το κοπάδι, τον περικυκλώνει το σύννεφο της μοναξιάς. Και είναι δύσκολο για το κοινωνικό όν που λέγεται άνθρωπος να απομονωθεί συνειδητά. Ειδικά στην σημερινή εποχή. Μια δοκιμή θα σας πείσει.
Η βέλτιστη λύση, προς το παρόν, είναι η αναζήτηση ομοϊδεατών απαγκιστρωμένων από τις σύγχρονες Χίμαιρες προς τέρψη των αναγκών και συνένωση δυνάμεων, πάντοτε μακριά απο την προαναφερθείσα "σούπα".
Τι εννοώ: διάβασα πρόσφατα στην parallaxi το άρθρο ενός μαθητή(;) για τους Κβαντοέλληνες, το οποίο διαπραγματεύεται αυτό ακριβώς το γεγονός.
Την ευκολία, δηλαδή, με την οποία συγχέουμε ιδεολογίες και καταστάσεις. Ανήκουμε ταυτόχρονα σε αντικρουόμενα στρατόπεδα, κρατώντας ότι μας συμφέρει κατά περίπτωση.
Την ίδια στιγμή που αφήνουμε το "σοβαρό" βιβλίο από το χέρι (αυτό ντε, που είναι και στην κορυφή των πωλήσεων), πιάνουμε την κουτσομπολίστικη εφημερίδα για να "χαλαρώσουμε". Ακούμε την μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα και τους ποιητικούς του στίχους, πριν βγούμε έξω για να διασκεδάσουμε με διεστραμμένη R'n'B και Σάκη Ρουβά. Στηρίζουμε το "αριστερό" ΠΑΣΟΚ με εκφραστή τον προσφάτως φασιστίζοντα και άκρως κυνικό Θεόδωρο Πάγκαλο (κορυφαία στιγμή του οποίου η ομολογία για την συζήτησή του με τον Α. Παπανδρέου όταν ανέλαβε τα ζητήματα Ευρωπαικής εξωτερικής πολιτικής το '81).
Θα μου πείτε πως δεν αντέχουμε ούτε την πολλή σοβαρότητα, γιατί θλιβόμαστε, ούτε τον αβέβαιο σύγχρονο κόσμο, όπου δεν ξέρουμε που να βασιστούμε, οπότε και τσαλαβουτάμε δεξιά και αριστερά για να επιβιώσουμε.
Κι όμως η εύκολη μιζέρια είναι μέρος της παθογένειας του 21ου αιωνα και άμεσα επιλήψιμο το τσαλαβούτημα ως θεραπεία. Είναι η εύκολη λύση, η συμπτωματική αντιμετώπιση και όχι η θεραπεία στο βαθύ αυτό πρόβλημα.
Η ποιότητα είναι η διαχρονική αξία, όσο δύσκολο ή μοναχικό είναι να την αγγίξει κανείς. Αν κανείς συνειδητοποιήσει τις επιλογές του αυτές, δύσκολα θα ανέχεται την πτώση της ποιότητας από ένα σημείο και μετά.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι πως, καθώς κανείς απομακρύνεται από το κοπάδι, τον περικυκλώνει το σύννεφο της μοναξιάς. Και είναι δύσκολο για το κοινωνικό όν που λέγεται άνθρωπος να απομονωθεί συνειδητά. Ειδικά στην σημερινή εποχή. Μια δοκιμή θα σας πείσει.
Η βέλτιστη λύση, προς το παρόν, είναι η αναζήτηση ομοϊδεατών απαγκιστρωμένων από τις σύγχρονες Χίμαιρες προς τέρψη των αναγκών και συνένωση δυνάμεων, πάντοτε μακριά απο την προαναφερθείσα "σούπα".
Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009
Η υπερ-πραγματικότητα του έρωτα
ΓΕΝΙΚΑ
Ο έρωτας είναι, μεταξύ πολλών άλλων, μια απόλαυση (αλλά και μαρτύριο) για τον άνθρωπο που την βιώνει. Είναι μια ειδική ψυχοσωματική κατάσταση για την οποία έχουν γραφτεί τόσα, πάντοτε σχεδόν υπέρ αυτού και του υποκειμένου που έχει καταλάβει. Ένας μεγάλος έρωτας είναι, στο κάτω κάτω, μια εμπειρία ζωής.
Στην διαχρονική προσπάθεια να κατανοηθεί λογικά το φαινόμενο αυτό που συμβαδίζει με τον ανθρώπινο παραλογισμό, πολλοί έχουν εκφράσει τις απόψεις τους. Ο Pascal έλεγε πως δεν αγαπάμε πρόσωπα παρά μόνο τις ιδιότητες που αυτά φέρουν και αναρωτιέται, αν είναι δυνατό να αγαπήσει κανείς την υπόσταση της ψυχής ενός ανθρώπου, αφηρημένα, ανεξάρτητα από τις ιδιότητές της (το οποίο και μάλλον θεωρεί αδύνατο). Δεν διευκρινίζει, όμως, αν η αγάπη αυτή στην οποία αναφέρεται είναι έρωτας.
Τι είναι τελικά αυτό που αγαπάμε, αν δεν είναι το σώμα ή ψυχή; Προφανώς κάτι άλλο, πιό σημαντικό, μιας και του δίνουμε όλη μας την αγάπη. O La Rochefoucauld (Λαρόσφουκό) κατέληξε στο συμπερασμα πως κινητήρια δύναμη του έρωτα δεν είναι παρά η αγάπη για τον εαυτό μας. Όλες μας οι ενέργειες και οι συμπεριφορές μας έχουν ως στόχο τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν όμως αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε, τότε η εξιδανίκευση του έρωτα, ως μια ανθρώπινη ψυχοσωματική κατάσταση που ξεφεύγει από τον εαυτό μας και πηγαίνει και παραδίπλα, αποδομείται. Γκρεμίζονται τα θεμέλιά του. Η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι, τελικά, εγωιστική, σε όλες τις τις εκφάνσεις. Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτήν την παρατήρηση, αν όντως αληθεύει: πως είναι δυνατόν να μην βρίσκω την ευτυχία στο αντικείμενο του έρωτά μου, τώρα που το γνωρίζω και με γνωρίζει, τώρα που ξέρει ότι το θέλω και ξέρω ότι με θέλει;
Και ξανά μπροστά μας αναπάντητα ερωτήματα, ο τροχός των οποίων συνεχίζει την αέναη περιστροφή του...
ΣΗΜΕΡΑ
Από την άλλη δεν μπορεί κανείς να παρατηρήσει μια διαστροφή στον έρωτα: το μεταμοντέρνο(σύγχρονο) Υπερεγώ (Το Υπερεγώ του Φρόιντ αντιπροσωπεύει όλες τις θετικές ηθικές και κοινωνικές αξίες του ατόμου, αποτελώντας κατά κάποιο τρόπο την ηθική συνείδηση) επιβάλλει την απόλαυση ως αυταξία ή και σκοπό ζωής.
Δείτε τις διαφημίσεις (απευθύνονται ιδιαίτερα στο Υπερεγώ): διέγερση κάθε σημείου του σώματος και της ψυχής για οτιδήποτε, έντονη αναφορά στις αισθήσεις και την απόλαυση που προσφέρει το εκάστοτε προϊόν (πχ διαφήμιση για απορρυπαντικό που ποντάρει στην «αίσθηση φρεσκάδας» και το άρωμα, που χρησιμοποιεί ένα έντονα φωτεινό και «καθαρό» οικιακό περιβάλλον ως φόντο, τα χρώματα και πολλά άλλα), ημίγυμνα σώματα παντού.
Κάθε προϊόν καλύπτει απατηλά, για ένα ιδιαίτερα σύντομο διάστημα, τον ερεθισμό που το ίδιο προκαλεί, ώστε να δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος κατανάλωσης πρόσκαιρων ερεθισμάτων = προϊόντων.
Ο κύκλος συνεχίζεται και στις ανθρώπινες σχέσεις, οι οποίες αποτελούν επίσης χώρο ανάπτυξης ηδονών και ακόρεστης κατανάλωσης, προσώπων αυτήν την φορά. Αλλάζουμε πρόσωπα και καταστάσεις με στόχο την απόλαυση χωρίς ενοχές (αγαπημένο διαφημιστικό σλόγκαν εδώ και δεκαετίες) χωρίς να διακρίνουμε το δυσμενές αποτέλεσμα: την απώλεια του ατόμου να ερωτευτεί πραγματικά, την αδυναμία του να νοιώσει την ζωή να "γράφει" πάνω του.
Λογικό. Η παραίσθηση-κατανάλωση δεν έχει παρά αδιάφορο αρνητικό αντίκτυπο, ενώ η πραγματικότητα μπορεί να πληγώσει, να σμιλέυσει το άτομο.
"Η αγάπη μας εξανθρωπίζει, αλλά είναι ‘επικίνδυνη’ και άβολη. Εμείς χρειαζόμαστε ένα ή πολλά αντικείμενα των ορμών μας για να τα τοποθετούμε απέναντί μας και να αυταπατώμεθα ότι τα ελέγχουμε επειδή τα τυραννούμε κατά τις ορέξεις μας. Και στην πραγματικότητα κυριαρχούν επάνω μας και μας αλλοτριώνουν, αφήνοντάς μας άδειους και νεκρούς". Φυσικά παρέχουν ηδονή, αυτό είναι το δέλεαρ. Αλλά το αντίτιμο βαρύ, τα πτώματα του έρωτα.
Σχετικά με την εποχή μας, μπορεί κανείς γενικά να αποφανθεί πως ο έρωτας είναι μια φενάκη. Μια απάτη, μια κατάληξη πολύ διαφορετική από αυτήν που τόσο εκστατικά έχουν υποδηλώσει οι μεγάλοι καλλιτέχνες του παρελθόντος.
Σιγουρα δεν είναι η εμπειρία που αναζητούν να βρούν κάθε βράδυ στα bar, club, κτλ όλοι αυτοί οι άντρες/γυναίκες που πηγαίνουν δυό-δυό με 5 πακέτα τσιγάρα για να περάσει η ώρα και μαζί της και η απέραντη μοναξιά. Τι θέαμα και αυτό πια...
Ο αντίλογος περί συντηρητισμού (για τις απόψεις στις οποίες αναφέρομαι) είναι μια πονηριά που προσφεύγει σε μια εποχή (αυτήν της νεωτερικότητας, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα) η οποία έχει ξεπεραστεί από καιρό. Όσοι κάνουν λόγο για συντηρητισμό, δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν, παρά την ψυχή τους!
Πότε θα έρθει αυτή η ώρα, που δεν θα είμαστε υποσυνείδητα αναγκασμένοι να απολαμβάνουμε δίχως τέλος?
Νομίζω πως αργεί ακόμα.Η ανθρωπότητα διανύει, έτσι κι αλλιώς, τα εφηβικά της χρόνια.
Προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ το επόμενο στάδιο. Προς το παρόν, τουλάχιστον!
Αφορμή για το κείμενο έγιναν παρατηρήσεις του Γεράσιμου Βώκου, καθηγητη ΑΠΘ πάνω στο ίδιο θέμα.
Ο έρωτας είναι, μεταξύ πολλών άλλων, μια απόλαυση (αλλά και μαρτύριο) για τον άνθρωπο που την βιώνει. Είναι μια ειδική ψυχοσωματική κατάσταση για την οποία έχουν γραφτεί τόσα, πάντοτε σχεδόν υπέρ αυτού και του υποκειμένου που έχει καταλάβει. Ένας μεγάλος έρωτας είναι, στο κάτω κάτω, μια εμπειρία ζωής.
Στην διαχρονική προσπάθεια να κατανοηθεί λογικά το φαινόμενο αυτό που συμβαδίζει με τον ανθρώπινο παραλογισμό, πολλοί έχουν εκφράσει τις απόψεις τους. Ο Pascal έλεγε πως δεν αγαπάμε πρόσωπα παρά μόνο τις ιδιότητες που αυτά φέρουν και αναρωτιέται, αν είναι δυνατό να αγαπήσει κανείς την υπόσταση της ψυχής ενός ανθρώπου, αφηρημένα, ανεξάρτητα από τις ιδιότητές της (το οποίο και μάλλον θεωρεί αδύνατο). Δεν διευκρινίζει, όμως, αν η αγάπη αυτή στην οποία αναφέρεται είναι έρωτας.
Τι είναι τελικά αυτό που αγαπάμε, αν δεν είναι το σώμα ή ψυχή; Προφανώς κάτι άλλο, πιό σημαντικό, μιας και του δίνουμε όλη μας την αγάπη. O La Rochefoucauld (Λαρόσφουκό) κατέληξε στο συμπερασμα πως κινητήρια δύναμη του έρωτα δεν είναι παρά η αγάπη για τον εαυτό μας. Όλες μας οι ενέργειες και οι συμπεριφορές μας έχουν ως στόχο τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν όμως αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε, τότε η εξιδανίκευση του έρωτα, ως μια ανθρώπινη ψυχοσωματική κατάσταση που ξεφεύγει από τον εαυτό μας και πηγαίνει και παραδίπλα, αποδομείται. Γκρεμίζονται τα θεμέλιά του. Η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι, τελικά, εγωιστική, σε όλες τις τις εκφάνσεις. Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτήν την παρατήρηση, αν όντως αληθεύει: πως είναι δυνατόν να μην βρίσκω την ευτυχία στο αντικείμενο του έρωτά μου, τώρα που το γνωρίζω και με γνωρίζει, τώρα που ξέρει ότι το θέλω και ξέρω ότι με θέλει;
Και ξανά μπροστά μας αναπάντητα ερωτήματα, ο τροχός των οποίων συνεχίζει την αέναη περιστροφή του...
ΣΗΜΕΡΑ
Από την άλλη δεν μπορεί κανείς να παρατηρήσει μια διαστροφή στον έρωτα: το μεταμοντέρνο(σύγχρονο) Υπερεγώ (Το Υπερεγώ του Φρόιντ αντιπροσωπεύει όλες τις θετικές ηθικές και κοινωνικές αξίες του ατόμου, αποτελώντας κατά κάποιο τρόπο την ηθική συνείδηση) επιβάλλει την απόλαυση ως αυταξία ή και σκοπό ζωής.
Δείτε τις διαφημίσεις (απευθύνονται ιδιαίτερα στο Υπερεγώ): διέγερση κάθε σημείου του σώματος και της ψυχής για οτιδήποτε, έντονη αναφορά στις αισθήσεις και την απόλαυση που προσφέρει το εκάστοτε προϊόν (πχ διαφήμιση για απορρυπαντικό που ποντάρει στην «αίσθηση φρεσκάδας» και το άρωμα, που χρησιμοποιεί ένα έντονα φωτεινό και «καθαρό» οικιακό περιβάλλον ως φόντο, τα χρώματα και πολλά άλλα), ημίγυμνα σώματα παντού.
Κάθε προϊόν καλύπτει απατηλά, για ένα ιδιαίτερα σύντομο διάστημα, τον ερεθισμό που το ίδιο προκαλεί, ώστε να δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος κατανάλωσης πρόσκαιρων ερεθισμάτων = προϊόντων.
Ο κύκλος συνεχίζεται και στις ανθρώπινες σχέσεις, οι οποίες αποτελούν επίσης χώρο ανάπτυξης ηδονών και ακόρεστης κατανάλωσης, προσώπων αυτήν την φορά. Αλλάζουμε πρόσωπα και καταστάσεις με στόχο την απόλαυση χωρίς ενοχές (αγαπημένο διαφημιστικό σλόγκαν εδώ και δεκαετίες) χωρίς να διακρίνουμε το δυσμενές αποτέλεσμα: την απώλεια του ατόμου να ερωτευτεί πραγματικά, την αδυναμία του να νοιώσει την ζωή να "γράφει" πάνω του.
Λογικό. Η παραίσθηση-κατανάλωση δεν έχει παρά αδιάφορο αρνητικό αντίκτυπο, ενώ η πραγματικότητα μπορεί να πληγώσει, να σμιλέυσει το άτομο.
"Η αγάπη μας εξανθρωπίζει, αλλά είναι ‘επικίνδυνη’ και άβολη. Εμείς χρειαζόμαστε ένα ή πολλά αντικείμενα των ορμών μας για να τα τοποθετούμε απέναντί μας και να αυταπατώμεθα ότι τα ελέγχουμε επειδή τα τυραννούμε κατά τις ορέξεις μας. Και στην πραγματικότητα κυριαρχούν επάνω μας και μας αλλοτριώνουν, αφήνοντάς μας άδειους και νεκρούς". Φυσικά παρέχουν ηδονή, αυτό είναι το δέλεαρ. Αλλά το αντίτιμο βαρύ, τα πτώματα του έρωτα.
Σχετικά με την εποχή μας, μπορεί κανείς γενικά να αποφανθεί πως ο έρωτας είναι μια φενάκη. Μια απάτη, μια κατάληξη πολύ διαφορετική από αυτήν που τόσο εκστατικά έχουν υποδηλώσει οι μεγάλοι καλλιτέχνες του παρελθόντος.
Σιγουρα δεν είναι η εμπειρία που αναζητούν να βρούν κάθε βράδυ στα bar, club, κτλ όλοι αυτοί οι άντρες/γυναίκες που πηγαίνουν δυό-δυό με 5 πακέτα τσιγάρα για να περάσει η ώρα και μαζί της και η απέραντη μοναξιά. Τι θέαμα και αυτό πια...
Ο αντίλογος περί συντηρητισμού (για τις απόψεις στις οποίες αναφέρομαι) είναι μια πονηριά που προσφεύγει σε μια εποχή (αυτήν της νεωτερικότητας, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα) η οποία έχει ξεπεραστεί από καιρό. Όσοι κάνουν λόγο για συντηρητισμό, δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν, παρά την ψυχή τους!
Πότε θα έρθει αυτή η ώρα, που δεν θα είμαστε υποσυνείδητα αναγκασμένοι να απολαμβάνουμε δίχως τέλος?
Νομίζω πως αργεί ακόμα.Η ανθρωπότητα διανύει, έτσι κι αλλιώς, τα εφηβικά της χρόνια.
Προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ το επόμενο στάδιο. Προς το παρόν, τουλάχιστον!
Αφορμή για το κείμενο έγιναν παρατηρήσεις του Γεράσιμου Βώκου, καθηγητη ΑΠΘ πάνω στο ίδιο θέμα.
Σάββατο 15 Αυγούστου 2009
H thleorash sto diadiktyo
ΕΝΑ
Πρεμιέρα χθές, 14-8, για το πρώτο σίριαλ του ιντερνετικου καναλιού/μιντιακού πολυχώρου της Σεμίνας Διγενή, http://www.mediasoup.gr/. Το "Σ΄αγαπάω, πάρκαρε" που, σύμφωνα με τους συντελεστές αποτελεί παρωδία της τυπικής σαπουνόπερας που φάγαμε στην μάπα με τους κουβάδες τα τελευταία 15 χρόνια, είναι ένα ευκολοχώνευτο, λιτό project. Λογικό, μιας και λειτουργεί "πειραματικά" ακόμη (ίσως να έπρεπε να αναβληθεί για εκτός διακοπών εποχή η πρεμιέρα), σε πεδία άγνωστα για όλους μας.
Ελπίζω να μην είναι ένα ακόμη βαρετό ελληνικό σίριαλ, χωρίς να αγγίζει την επικαιρότητα και μακάρι να ασχοληθούν λίγο με τις ατάκες τους. Ενδιαφέρον το σημείο όπου η Κάτια Δανδουλάκη υποδύεται την Μύρνα...Δρακουλάκη(!) , διακωμωδώντας τον παλαιότερό της τηλεοπτικό εαυτό...Ταυτόχρονα, ο Γιώργος Βλάχος εικονίζεται στο πρώτο επεισόδιο να ενημερώνεται από το troktiko. Ενα διαδικτυακό σίριαλ, είναι ωραίο να έχει αναφορές στο ίδιο του το μέσο.
ΔΥΟ
Βέβαια, δεν αποτελεί πρωτιά, απλώς έχει πολλά γνωστά ονόματα από πίσω και μια σημαντική παραγωγή. Να μην ξεχνάμε τη σειρά dikiasou.com που μπορεί κανείς να δεί στο ΥouΤube και η οποία τρέχει από τον περασμένο Οκτώβριο. Ομολογώ πως σαν concept μου προκαλει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς το ίδιο το σενάριο βασίζεται ολόκληρο στο internet! Η Μυρτώ είναι απλώς ένας ρόλος και τίποτα παραπάνω, την στιγμή που πολλοί πίστεψαν πως όντως η κοπέλα που βλέπουμε είναι ο εαυτός της!Υποκρίνεται η ηθοποιός (ξεχνάω τώρα το όνομά της) πως όντως είναι μια φοιτήτρια που διηγείται την ζωή της σε web cam και ανεβάζει τα βίντεο στο internet.
Και δώστου μετά σχόλια από κάτω "όμορφη η κοπέλα, αλλά πολύ χαζή ρε γμτ" ή "χεστήκαμε για τον βίκτωρα κοπελιά" κλπ κλπ
Άκρως πετυχημένο λοιπόν, κατά την προσωπική μου άποψη, κυρίως ως concept, ως ιδέα!
Πιθανότατα να υπάρχουν και άλλες αντίστοιχες προσπάθειες, τις οποίες εγω να αγνοώ, αλλα σύντομα περιμένω να δώ πολλά από νέους με ιδέες και, πλέον, την δυνατότητα να τις προβάλλουν σε ένα τεράστιο κοινό με χαμηλό κόστος!
ΚΟΝΚΛΟΥΖΙΟΝ
Γίνεται, θέλω να πιστεύω, ένα ακόμη μεγάλο βήμα στον διαδικτυακό κόσμο. Και αυτό γιατί η μεταφορά των σίριαλ και, κατ΄επέκταση, της τηλεόρασης στον κατ΄εξοχήν διαδραστικό κόσμο του internet, θα έχει θετικές συνέπειες. Η τηλεόραση δεν αφήνει καμία δίοδο για αμφίδρομη επικοινωνία πομπόυ και δέκτη. Επιβάλλει στον δέκτη τα μηνύματά της, διαμορφώνοντας πρότυπα και συμβάλλοντας στην πνευματικη αδράνεια του ατόμου, και κατ΄επέκταση, του συνόλου. Το internet είναι εκ φύσεως αντίθετο σε αυτά τα χαρακτηριστικά και αποδεικνύει καθημερινά την δυναμική του. Περιμένουμε λοιπόν αισιόδοξα την προοπτική που ανοίγεται.
Για να δούμε τι θα δούμε...
Πρεμιέρα χθές, 14-8, για το πρώτο σίριαλ του ιντερνετικου καναλιού/μιντιακού πολυχώρου της Σεμίνας Διγενή, http://www.mediasoup.gr/. Το "Σ΄αγαπάω, πάρκαρε" που, σύμφωνα με τους συντελεστές αποτελεί παρωδία της τυπικής σαπουνόπερας που φάγαμε στην μάπα με τους κουβάδες τα τελευταία 15 χρόνια, είναι ένα ευκολοχώνευτο, λιτό project. Λογικό, μιας και λειτουργεί "πειραματικά" ακόμη (ίσως να έπρεπε να αναβληθεί για εκτός διακοπών εποχή η πρεμιέρα), σε πεδία άγνωστα για όλους μας.
Ελπίζω να μην είναι ένα ακόμη βαρετό ελληνικό σίριαλ, χωρίς να αγγίζει την επικαιρότητα και μακάρι να ασχοληθούν λίγο με τις ατάκες τους. Ενδιαφέρον το σημείο όπου η Κάτια Δανδουλάκη υποδύεται την Μύρνα...Δρακουλάκη(!) , διακωμωδώντας τον παλαιότερό της τηλεοπτικό εαυτό...Ταυτόχρονα, ο Γιώργος Βλάχος εικονίζεται στο πρώτο επεισόδιο να ενημερώνεται από το troktiko. Ενα διαδικτυακό σίριαλ, είναι ωραίο να έχει αναφορές στο ίδιο του το μέσο.
ΔΥΟ
Βέβαια, δεν αποτελεί πρωτιά, απλώς έχει πολλά γνωστά ονόματα από πίσω και μια σημαντική παραγωγή. Να μην ξεχνάμε τη σειρά dikiasou.com που μπορεί κανείς να δεί στο ΥouΤube και η οποία τρέχει από τον περασμένο Οκτώβριο. Ομολογώ πως σαν concept μου προκαλει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς το ίδιο το σενάριο βασίζεται ολόκληρο στο internet! Η Μυρτώ είναι απλώς ένας ρόλος και τίποτα παραπάνω, την στιγμή που πολλοί πίστεψαν πως όντως η κοπέλα που βλέπουμε είναι ο εαυτός της!Υποκρίνεται η ηθοποιός (ξεχνάω τώρα το όνομά της) πως όντως είναι μια φοιτήτρια που διηγείται την ζωή της σε web cam και ανεβάζει τα βίντεο στο internet.
Και δώστου μετά σχόλια από κάτω "όμορφη η κοπέλα, αλλά πολύ χαζή ρε γμτ" ή "χεστήκαμε για τον βίκτωρα κοπελιά" κλπ κλπ
Άκρως πετυχημένο λοιπόν, κατά την προσωπική μου άποψη, κυρίως ως concept, ως ιδέα!
Πιθανότατα να υπάρχουν και άλλες αντίστοιχες προσπάθειες, τις οποίες εγω να αγνοώ, αλλα σύντομα περιμένω να δώ πολλά από νέους με ιδέες και, πλέον, την δυνατότητα να τις προβάλλουν σε ένα τεράστιο κοινό με χαμηλό κόστος!
ΚΟΝΚΛΟΥΖΙΟΝ
Γίνεται, θέλω να πιστεύω, ένα ακόμη μεγάλο βήμα στον διαδικτυακό κόσμο. Και αυτό γιατί η μεταφορά των σίριαλ και, κατ΄επέκταση, της τηλεόρασης στον κατ΄εξοχήν διαδραστικό κόσμο του internet, θα έχει θετικές συνέπειες. Η τηλεόραση δεν αφήνει καμία δίοδο για αμφίδρομη επικοινωνία πομπόυ και δέκτη. Επιβάλλει στον δέκτη τα μηνύματά της, διαμορφώνοντας πρότυπα και συμβάλλοντας στην πνευματικη αδράνεια του ατόμου, και κατ΄επέκταση, του συνόλου. Το internet είναι εκ φύσεως αντίθετο σε αυτά τα χαρακτηριστικά και αποδεικνύει καθημερινά την δυναμική του. Περιμένουμε λοιπόν αισιόδοξα την προοπτική που ανοίγεται.
Για να δούμε τι θα δούμε...
Τρίτη 4 Αυγούστου 2009
Καλύτερα εδω κάτω παρά εκεί μέσα
Δεν αντέχω άλλο τηλεόραση και εφημερίδες! Η αναγκαιότητα της εύρεσης εύκολου και πιασάρικου θέματος για το καλοκαίρι μας εχει οδηγήσει στην παράνοια!
Από την μια η γρίπη, ο πανικός και οι εκατομμύρια νεκροί (αυτο το Hollywood πια...) και από την άλλη ο μέτριος και ο πιο μέτριος για πρωθυπουργός να διασταυρώνουν ανούσιες φρασεολογίες.
Νοιώθεις εγκλωβισμένος.
Καλύτερα εκτός υπερ-πραγματικότητας. Στον μικρό πραγματικό μας κόσμο, ο οποίος την εποχή αυτή είναι όμορφος και ευχάριστος.
Εδώ και για όσο κρατήσει...
Από την μια η γρίπη, ο πανικός και οι εκατομμύρια νεκροί (αυτο το Hollywood πια...) και από την άλλη ο μέτριος και ο πιο μέτριος για πρωθυπουργός να διασταυρώνουν ανούσιες φρασεολογίες.
Νοιώθεις εγκλωβισμένος.
Καλύτερα εκτός υπερ-πραγματικότητας. Στον μικρό πραγματικό μας κόσμο, ο οποίος την εποχή αυτή είναι όμορφος και ευχάριστος.
Εδώ και για όσο κρατήσει...
Πρόχειρες Θερινές Σημειώσεις
Μετά από ένα μεγάλο διάστημα απουσίας ελέω εξεταστικής και συνεχών διακοπών, ξαναβρήκα την διάθεση να ποστάρω κανα δύο πρόσφατες παρατηρήσεις.
Η πρώτη έχει να κάνει με την παρατήρηση που έκανε ο Στεφανος Τσιτσόπουλος στον Republic 100.3 (Να και ο σατανάς της διαφήμισης, τίποτα δεν είναι for free, αδέρφια): το indie είναι το νέο mainstream. Σιγά, θα μου πείτε, μόνο αν λιώνεις στον Republic, όπως εσυ, ψευτοδιανοούμενε, το νομίζεις ή το υποψιάζεσαι αυτό. Σωστό. Αλλά στον δικό μου κόσμο, τον κόσμο της ελληνικής electronica και indie, των υπέροχων free press της Αθήνας, των πολλών εικαστικών και μουσικών δρώμενων και εκθέσεων που τρέχουν στις 2 μεγάλες πόλεις, της Monika, του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου, της Klik Records, του Γιάννη Νάστα και πολλών άλλων, βλέπω μια ποιοτική πολιτιστική έκφραση να αναδύεται και να αποκτά όλο και περισσότερους φίλους. Επειδή όμως η κίνηση αυτή δεν είναι ούτε τηλεοπτικά συμβατή ούτε συμβατή με το εύκολο κέρδος και όλο το απο πίσω σύστημα, δεν είναι εύκολο να βγεί στο προσκήνιο.
Το indie (από το independent) είναι ένα είδος μουσικής με πολλές αναφορές στην κιθαριστική μουσική των 70's, με βαθειές μελωδίες και έντονο το στοιχείο της έκφρασης ενος ρομαντικού συναισθήματος, άλλοτε μελαγχολικού, άλλοτε χαρούμενου. Λιτή αισθητικά μουσική, χρησιμοποιεί (εκτός της κιθάρας, φυσικά) όργανα όπως το σαξόφωνο , το πιάνο αλλά και το βιολί και το synthesizer. Τα όργανα αυτά παραπέμπουν, νομίζω, σε μελωδικά χαρακτηριστικά υψηλής ποιότητας. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια η διαχωριστική γραμμή μεταξύ pop και indie έχει μάλλον εξαφανιστεί...
Η επάνοδος ενός παλαιότερου μουσικού είδους στο προσκήνιο είναι αντίστοιχη του κλίματος ανασφάλειας που επικρατεί στο παγκόσμιο στερέωμα: σε αβέβαιους καιρούς πάντοτε ζητάμε ασφάλεια σε γνωστά και δοκιμασμένα σημεία αναφοράς, είτε στην τέχνη, είτε στην φιλοσοφία, στον πολιτισμό γενικά.
Έτσι, στον χώρο της μόδας αναδύεται μια τάση επιστροφής σε μόδες περασμένων ετών και, πιο συγκεκριμένα, στα 80's και τα 90's. Η Ray Ban ζεί από αυτό τα τελευταία χρόνια. Εταιρίες όπως η American Apparel αναδύονται και η επιστροφή στην δεκατία του 1990 αναμένεται: ήταν η "χρυσή δεκαετία" της οικονομικής ανάπτυξης και της ανόδου του βιοτικού επιπέδου τόσο στην Ελλαδίτσα μας αλλά και στην Αμερική και την Ευρώπη. Η επιστροφή στην μόδα της εποχής ίσως μας βγάλει, νοερά, από την αφασία και την αβεβαιότητα της εποχής μας και μας "βουτήξει" στην αναμνηση των εποχών της ευμάρειας και της προσμονής για το καλύτερο που ήταν τότε στον δρόμο...(Μεχρι το '99 που την πάθαμε τη νίλα και ακόμη την φυσάμε, αλλά και την αναμασάμε, 10 χρόνια μετά)
(Αυτή ήταν και η δεύτερη παρατήρηση)
Επόμενο λοιπόν να επανέλθουν τα ολοστρογγύλα γυαλιά ηλίου στην μόδα, ίσως τα λαχούρια της Etro γίνουν το νέο trend και ξεθάψουμε και χρησιμοποιήσουμε τα ρούχα των γονιών μας, που ακόμη δεν είναι ιδιαίτερα παλιά για να ξαναφορεθούν. Φαρδιές μπλούζες απο πάνω, 2 νούμερα μεγαλύτερα από το αναγκαίο, και στενά παντελόνια από κάτω, ως απομεινάρι του σύγχρονου styling (μπαίνει και η street κουλτούρα λιγάκι μέσα, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο) .
Δεν επιθυμώ να διεκδικήσω τον ρόλο του στυλίστα, παρά περισσότερο να συνδέσω κάποιες πολιτισμικές αλλαγές με κοινωνικά φαινόμενα.
Καιροί αλλαγών οι τωρινοί.
Καλό μας κουράγιο!
Η πρώτη έχει να κάνει με την παρατήρηση που έκανε ο Στεφανος Τσιτσόπουλος στον Republic 100.3 (Να και ο σατανάς της διαφήμισης, τίποτα δεν είναι for free, αδέρφια): το indie είναι το νέο mainstream. Σιγά, θα μου πείτε, μόνο αν λιώνεις στον Republic, όπως εσυ, ψευτοδιανοούμενε, το νομίζεις ή το υποψιάζεσαι αυτό. Σωστό. Αλλά στον δικό μου κόσμο, τον κόσμο της ελληνικής electronica και indie, των υπέροχων free press της Αθήνας, των πολλών εικαστικών και μουσικών δρώμενων και εκθέσεων που τρέχουν στις 2 μεγάλες πόλεις, της Monika, του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου, της Klik Records, του Γιάννη Νάστα και πολλών άλλων, βλέπω μια ποιοτική πολιτιστική έκφραση να αναδύεται και να αποκτά όλο και περισσότερους φίλους. Επειδή όμως η κίνηση αυτή δεν είναι ούτε τηλεοπτικά συμβατή ούτε συμβατή με το εύκολο κέρδος και όλο το απο πίσω σύστημα, δεν είναι εύκολο να βγεί στο προσκήνιο.
Το indie (από το independent) είναι ένα είδος μουσικής με πολλές αναφορές στην κιθαριστική μουσική των 70's, με βαθειές μελωδίες και έντονο το στοιχείο της έκφρασης ενος ρομαντικού συναισθήματος, άλλοτε μελαγχολικού, άλλοτε χαρούμενου. Λιτή αισθητικά μουσική, χρησιμοποιεί (εκτός της κιθάρας, φυσικά) όργανα όπως το σαξόφωνο , το πιάνο αλλά και το βιολί και το synthesizer. Τα όργανα αυτά παραπέμπουν, νομίζω, σε μελωδικά χαρακτηριστικά υψηλής ποιότητας. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια η διαχωριστική γραμμή μεταξύ pop και indie έχει μάλλον εξαφανιστεί...
Η επάνοδος ενός παλαιότερου μουσικού είδους στο προσκήνιο είναι αντίστοιχη του κλίματος ανασφάλειας που επικρατεί στο παγκόσμιο στερέωμα: σε αβέβαιους καιρούς πάντοτε ζητάμε ασφάλεια σε γνωστά και δοκιμασμένα σημεία αναφοράς, είτε στην τέχνη, είτε στην φιλοσοφία, στον πολιτισμό γενικά.
Έτσι, στον χώρο της μόδας αναδύεται μια τάση επιστροφής σε μόδες περασμένων ετών και, πιο συγκεκριμένα, στα 80's και τα 90's. Η Ray Ban ζεί από αυτό τα τελευταία χρόνια. Εταιρίες όπως η American Apparel αναδύονται και η επιστροφή στην δεκατία του 1990 αναμένεται: ήταν η "χρυσή δεκαετία" της οικονομικής ανάπτυξης και της ανόδου του βιοτικού επιπέδου τόσο στην Ελλαδίτσα μας αλλά και στην Αμερική και την Ευρώπη. Η επιστροφή στην μόδα της εποχής ίσως μας βγάλει, νοερά, από την αφασία και την αβεβαιότητα της εποχής μας και μας "βουτήξει" στην αναμνηση των εποχών της ευμάρειας και της προσμονής για το καλύτερο που ήταν τότε στον δρόμο...(Μεχρι το '99 που την πάθαμε τη νίλα και ακόμη την φυσάμε, αλλά και την αναμασάμε, 10 χρόνια μετά)
(Αυτή ήταν και η δεύτερη παρατήρηση)
Επόμενο λοιπόν να επανέλθουν τα ολοστρογγύλα γυαλιά ηλίου στην μόδα, ίσως τα λαχούρια της Etro γίνουν το νέο trend και ξεθάψουμε και χρησιμοποιήσουμε τα ρούχα των γονιών μας, που ακόμη δεν είναι ιδιαίτερα παλιά για να ξαναφορεθούν. Φαρδιές μπλούζες απο πάνω, 2 νούμερα μεγαλύτερα από το αναγκαίο, και στενά παντελόνια από κάτω, ως απομεινάρι του σύγχρονου styling (μπαίνει και η street κουλτούρα λιγάκι μέσα, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο) .
Δεν επιθυμώ να διεκδικήσω τον ρόλο του στυλίστα, παρά περισσότερο να συνδέσω κάποιες πολιτισμικές αλλαγές με κοινωνικά φαινόμενα.
Καιροί αλλαγών οι τωρινοί.
Καλό μας κουράγιο!
Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009
Πνευματικό-πολιτικός περιορισμός - μια προσωπική ιστορία...
Σχετικά με την αμέσως προηγούμενη ανάρτησή μου, θα ήθελα να παραθέσω και μία σχετική ιστορία.
Μιλούσα πρίν από 2 εβδομάδες με έναν πολύ καλό μου φίλο, ο οποίος γνωρίζει για την πολιτική και τα σχετικά γεγονότα ότι προβάλλει η τηλεόραση, ίσως σπάνια και από καμιά εφημερίδα. Δηλαδή δεν ασχολείται, αλλά έχει μια διάχυτη αίσθηση ότι η πολιτική έχει ξεπέσει, πως όλοι τα πάιρνουνε και κανείς δεν αξίζει. Την άποψη αυτή τονίζει σε διάφορα σημεία, ενώ παράλληλα οι γνώσεις του για πρόσωπα και γεγονότα είναι αποσπασματα απο, λίγο-πολύ, ό,τι προβάλλεται.
Κουβεντιάζοντας για την πολιτική και τις επερχόμενες ευρωεκλογές, μου ανέφερε μεταξύ σοβαρού και αστείου, πως δεν τον ενδιαφέρει κανείς και πως θα ήθελε να δημιουργηθεί ένα κόμμα "αυτοκινητηστών" , κάτι σαν το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών, το οποίο και θα προβάλλει τα αιτήματα των "πωρωμένων" και γενικώς ενδιαφερομένων με την αυτοκίνηση και τα ζητήματα μετακινήσεων-μεταφορών, ίσως και περιβαλλοντικά ζητήματα, κατ' επέκταση. Καμία λέξη για τους υπόλοιπους τομείς.
Περιττό να πώ πως ο φίλος μου είναι φανατικός οπαδός της αυτοκίνησης, της μηχανολογίας και των παρεμφερων ζητημάτων
Είναι όμως αυτή ή μονομέρεια που ανέφερα στο προηγούμενο post μου, μαζί με την αδυναμία των υπάρχοντων κομμάτων να ανταποκριθούν σε μια πλειάδα ζητημάτων, τα οποία στην Ευρώπη έχουν βρεί τον δρόμο τους, που οδηγούν σε τέτοιες αντιδράσεις: στην ανάγκη να δημιουργηθούν κόμματα που να εκφράζούν αιτήματα μόνο για ενα συγκεκριμένο θεματικό τομέα, μπας και μέσω της πολιτικής πίεσης (τι πίεση μπορεί να ασκήσει μία τόσο μικρή παράταξη άραγε) ικανοποιηθούν κάποια αιτήματα, συχνά καλώς εννούμενα και καλοδεχούμενα.
Είναι πολύ πιο λογικό να ενσωματώνονται τέτοιες φωνές και αιτήματα σε κόμματα με επιχειρήματα και ενασχόληση με ΟΛΑ τα ζητήματα που αφορούν την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Ο κατακερματισμός αυτός δεν φέρνει αποτέλεσμα για τα διεκδικούμενα αιτήματα αυτών των μικρών ομάδων και ενδυναμώνει κόμματα γνωστά, μεγάλα και αδιάφορα... Η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην παιδεία των ατόμων που αποτελούν την κοινωνία μας και την οργάνωση των (λογικών πάντα) αιτημάτων για σταδιακή ενσωμάτωση τους στην συλλογική συνείδηση.
Ο φίλος μου, γνώστης των ζητημάτων περί της συμβολής των αυτοκινήτων στην κλιματική αλλάγη και την ατμοσφαιρική ρύπανση, απεχθάνεται τα μεγάλα και ρυπογόνα τζιπ (SUV). Τα θεωρεί εξάλλου μια μισαλλόδοξη προσπάθεια κοινωνικής επίδειξης. Είναι λοιπόν κατά της αγοράς και χρήσης αυτών των αυτοκινήτων από το καταναλωτικό κοινό, ένα δείγμα οριοθέτησης κανόνων για τον τρόπο μετακίνησης...
Ταυτόχρονα, του μιλούσα έγω για ζητήματα χωροταξίας, έναν δικό μου τομέα. Του ανέφερα πως δεν μπορούμε να καταναλώνουμε γη επ' άπειρω, κατα την διαδικασία της εκτατικής (απλωμένης) αστικής διάχυσης που λαμβάνει χώρα σήμερα στην ελληνική επικράτεια. Δεν συμφέρει από πολλές απόψεις (και οικολογικά, βεωαίως) και προτιμούμε περισσότερο τις συμπαγείς αστικές δομές.
Μου λέει, τι, δηλαδη στο μέλλον δεν θα μπορώ να έχω την μονοκατοικία μου; δεν θα μπορώ να έχω την ελευθερία να αγοράσω οικόπεδο και να κτίσω μόνος μου; αυτό, μου λέει, δεν είναι φιλελεύθερο...δεν είναι δυνατόν ποτέ να γίνει...
Γιατί όμως να περιορίζεις κάποιον, σε μεγάλο βαθμό, να αγοράσει ένα μεγάλο τζιπ, που κατ' αντιστοιχία είναι παρεμφερές με το να κτίζεις μια μονοκατοικία από άποψη ρύπανσης, και ταυτόχρονα θεωρείται λογικό να μην περιορίζεις αυτόν που θέλει να "καταναλώσει" γη, να αναζητήσει την συνδρομή του Δημοσίου για να έχει νερό, ηλεκτρικό, αποχέτευση, φυσικό αέριο, στα τέσσερα άκρα της χώρας, σε απομακρυσμένες περιοχές και να χρειάζεται επιπλέον ένα σωρό καύσιμα=ρύπανση για να μετακινηθεί απο/πρός τα εκεί?
θα σας πώ πως η αποσπασματική σκέψη και η συλλογική συνείδηση που προβάλλει κάποια αγαθά ως κοινωνικές κατακτήσεις, μας κρατούν ακόμη έρμαιους των παθών μας. καλή η σκέψη για τα αυτοκίνητα, αλλά ας πάει και παραπέρα. γιατί φοβάμαι πως και αυτή, είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας προπαγάνδας....σε ένα κομμάτι της τουλάχιστον
Να σημειώσω πως αποσπασματικές απόψεις τέτοιου τύπου εκφράζονται από τον ειδικό τύπο του αυτοκινήτου, παρθέτοντας την άποψη του κυρίου Κ.Καββαθά από τους 4ΤΡΟΧΟΥΣ, ο οποίος επιμένει πως στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, πρέπει να παραμείνει το αεροδρόμιο ώς τόπος εκπαίδευσης πιλότων και ερασιτεχνών μαζί με δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου, ντε και καλά για τους λάτρεις των αιθέρων. Στην αντίθετη θέση βάζω την πρόταση Μάνου για την αξιοποίηση της έκτασης και την διασπορά των οφελειών σε ΟΛΗ την Αθήνα, ή τουλάχιστον σε πολλές περιοχές που έχουν προβλήματα αστικού περιβάλλοντος....
1. Μητροπολιτικό πάρκο τόσο μεγάλο, στην άκρη της Αθήνας με τα κουτσουρεμένα και ανοργάνωτα Μέσα μαζικής μεταφοράς=ΑΠΟΤΥΧΙΑ. Καλύτερα πολλά μικρότερα πάρκα (βλ πρόταση Μάνου), να ανασάνει και η Αθήνα, και παρ΄όλο που θα φτάσει ως εκεί το μετρό. Μην το συγκρίνετε με το Central park ούτε με το Hyde park, μιλάμε για άλλες συνθήκες, άλλες ανάγκες.
2.Με αεροπλάνα να γυροφέρνουν πάνω από το κεφάλι μου, σε τέτοιο πάρκο εγώ δεν θα πήγαινα και λόγω θορύβου και λόγω ανασφάλειας.και μαζί μου πολλές ομάδες ανθρώπων που παραδοσιακά χρησιμοποιούν τα πάρκα. Και ειδικα΄αν πρόκειται να εκπαιδεύονται πιλότοι και ερασιτέχνες πάνω από το κεφάλι μου...
3.Γιατί να κυκλοφορούν αεροπλάνα πάνω από την Αθήνα; θεωρητικά μπορεί να προωθηθεί η λειτουργία αυτόυ του κέντρου εκπαίδευσης σε αεροδρόμιο εκτός Αθηνών, και μιας και είναι και μικρό δεν νομίζω (δεν γνωρίζω κιόλας) να έχει τόσα έξοδα λειτουργίας.
4. Και κυρίως, είναι απέιρως μεγαλύτερη ανάγκη να ανασάνει η Αθήνα, να αποκτήσει χώρους πρασίνου, χώρους άθλησης . Αυτά είναι η μεγαλύτερη μας ανάγκη, μεγαλύτερη από την Σχολή Χειριστών ΠΑ, επισκευαστικής βάσης αεροπλάνων(εντός Αθηνών!!) και Αεροπορικού Μουσείου. Και τα 2 μαζί ΔΥΣΚΟΛΟ να συμβιώσουν....
Δεν μπορούμε να αναλογιστούμε τα πλεονεκτήματα και τον θετικό αντίκτυπο στις ζωές των Αθηνάιων.....
Απορώ γιατί ο έξυπνος και έμπειρός κ. Καββαθάς ολισθάινει σε λογικά ατοπήματα. Ίσως η έντονη ενασχόληση με τα μηχανοκίνητα και ο υφέρπων ελιτισμός του να έχουν μειώσει τα αντανακλαστικά και τις λογικές αντιδράσεις. Σε αυτόν και σε πολλούς άλλους, όπως ο επίσης πωρωμένος κ Κώστας Μακρής (http://www.k-makris.gr/Aer_Elliniko/elliniko.htm) Άλλο το ότι είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί η πρόταση Μάνου και άλλο το ότι επειδη δεν ανταποκρίνεται στα αίτήματά σας, είναι κατακριτέα κλπ κλπ....Κρίμα......
Μιλούσα πρίν από 2 εβδομάδες με έναν πολύ καλό μου φίλο, ο οποίος γνωρίζει για την πολιτική και τα σχετικά γεγονότα ότι προβάλλει η τηλεόραση, ίσως σπάνια και από καμιά εφημερίδα. Δηλαδή δεν ασχολείται, αλλά έχει μια διάχυτη αίσθηση ότι η πολιτική έχει ξεπέσει, πως όλοι τα πάιρνουνε και κανείς δεν αξίζει. Την άποψη αυτή τονίζει σε διάφορα σημεία, ενώ παράλληλα οι γνώσεις του για πρόσωπα και γεγονότα είναι αποσπασματα απο, λίγο-πολύ, ό,τι προβάλλεται.
Κουβεντιάζοντας για την πολιτική και τις επερχόμενες ευρωεκλογές, μου ανέφερε μεταξύ σοβαρού και αστείου, πως δεν τον ενδιαφέρει κανείς και πως θα ήθελε να δημιουργηθεί ένα κόμμα "αυτοκινητηστών" , κάτι σαν το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών, το οποίο και θα προβάλλει τα αιτήματα των "πωρωμένων" και γενικώς ενδιαφερομένων με την αυτοκίνηση και τα ζητήματα μετακινήσεων-μεταφορών, ίσως και περιβαλλοντικά ζητήματα, κατ' επέκταση. Καμία λέξη για τους υπόλοιπους τομείς.
Περιττό να πώ πως ο φίλος μου είναι φανατικός οπαδός της αυτοκίνησης, της μηχανολογίας και των παρεμφερων ζητημάτων
Είναι όμως αυτή ή μονομέρεια που ανέφερα στο προηγούμενο post μου, μαζί με την αδυναμία των υπάρχοντων κομμάτων να ανταποκριθούν σε μια πλειάδα ζητημάτων, τα οποία στην Ευρώπη έχουν βρεί τον δρόμο τους, που οδηγούν σε τέτοιες αντιδράσεις: στην ανάγκη να δημιουργηθούν κόμματα που να εκφράζούν αιτήματα μόνο για ενα συγκεκριμένο θεματικό τομέα, μπας και μέσω της πολιτικής πίεσης (τι πίεση μπορεί να ασκήσει μία τόσο μικρή παράταξη άραγε) ικανοποιηθούν κάποια αιτήματα, συχνά καλώς εννούμενα και καλοδεχούμενα.
Είναι πολύ πιο λογικό να ενσωματώνονται τέτοιες φωνές και αιτήματα σε κόμματα με επιχειρήματα και ενασχόληση με ΟΛΑ τα ζητήματα που αφορούν την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Ο κατακερματισμός αυτός δεν φέρνει αποτέλεσμα για τα διεκδικούμενα αιτήματα αυτών των μικρών ομάδων και ενδυναμώνει κόμματα γνωστά, μεγάλα και αδιάφορα... Η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην παιδεία των ατόμων που αποτελούν την κοινωνία μας και την οργάνωση των (λογικών πάντα) αιτημάτων για σταδιακή ενσωμάτωση τους στην συλλογική συνείδηση.
Ο φίλος μου, γνώστης των ζητημάτων περί της συμβολής των αυτοκινήτων στην κλιματική αλλάγη και την ατμοσφαιρική ρύπανση, απεχθάνεται τα μεγάλα και ρυπογόνα τζιπ (SUV). Τα θεωρεί εξάλλου μια μισαλλόδοξη προσπάθεια κοινωνικής επίδειξης. Είναι λοιπόν κατά της αγοράς και χρήσης αυτών των αυτοκινήτων από το καταναλωτικό κοινό, ένα δείγμα οριοθέτησης κανόνων για τον τρόπο μετακίνησης...
Ταυτόχρονα, του μιλούσα έγω για ζητήματα χωροταξίας, έναν δικό μου τομέα. Του ανέφερα πως δεν μπορούμε να καταναλώνουμε γη επ' άπειρω, κατα την διαδικασία της εκτατικής (απλωμένης) αστικής διάχυσης που λαμβάνει χώρα σήμερα στην ελληνική επικράτεια. Δεν συμφέρει από πολλές απόψεις (και οικολογικά, βεωαίως) και προτιμούμε περισσότερο τις συμπαγείς αστικές δομές.
Μου λέει, τι, δηλαδη στο μέλλον δεν θα μπορώ να έχω την μονοκατοικία μου; δεν θα μπορώ να έχω την ελευθερία να αγοράσω οικόπεδο και να κτίσω μόνος μου; αυτό, μου λέει, δεν είναι φιλελεύθερο...δεν είναι δυνατόν ποτέ να γίνει...
Γιατί όμως να περιορίζεις κάποιον, σε μεγάλο βαθμό, να αγοράσει ένα μεγάλο τζιπ, που κατ' αντιστοιχία είναι παρεμφερές με το να κτίζεις μια μονοκατοικία από άποψη ρύπανσης, και ταυτόχρονα θεωρείται λογικό να μην περιορίζεις αυτόν που θέλει να "καταναλώσει" γη, να αναζητήσει την συνδρομή του Δημοσίου για να έχει νερό, ηλεκτρικό, αποχέτευση, φυσικό αέριο, στα τέσσερα άκρα της χώρας, σε απομακρυσμένες περιοχές και να χρειάζεται επιπλέον ένα σωρό καύσιμα=ρύπανση για να μετακινηθεί απο/πρός τα εκεί?
θα σας πώ πως η αποσπασματική σκέψη και η συλλογική συνείδηση που προβάλλει κάποια αγαθά ως κοινωνικές κατακτήσεις, μας κρατούν ακόμη έρμαιους των παθών μας. καλή η σκέψη για τα αυτοκίνητα, αλλά ας πάει και παραπέρα. γιατί φοβάμαι πως και αυτή, είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας προπαγάνδας....σε ένα κομμάτι της τουλάχιστον
Να σημειώσω πως αποσπασματικές απόψεις τέτοιου τύπου εκφράζονται από τον ειδικό τύπο του αυτοκινήτου, παρθέτοντας την άποψη του κυρίου Κ.Καββαθά από τους 4ΤΡΟΧΟΥΣ, ο οποίος επιμένει πως στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, πρέπει να παραμείνει το αεροδρόμιο ώς τόπος εκπαίδευσης πιλότων και ερασιτεχνών μαζί με δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου, ντε και καλά για τους λάτρεις των αιθέρων. Στην αντίθετη θέση βάζω την πρόταση Μάνου για την αξιοποίηση της έκτασης και την διασπορά των οφελειών σε ΟΛΗ την Αθήνα, ή τουλάχιστον σε πολλές περιοχές που έχουν προβλήματα αστικού περιβάλλοντος....
1. Μητροπολιτικό πάρκο τόσο μεγάλο, στην άκρη της Αθήνας με τα κουτσουρεμένα και ανοργάνωτα Μέσα μαζικής μεταφοράς=ΑΠΟΤΥΧΙΑ. Καλύτερα πολλά μικρότερα πάρκα (βλ πρόταση Μάνου), να ανασάνει και η Αθήνα, και παρ΄όλο που θα φτάσει ως εκεί το μετρό. Μην το συγκρίνετε με το Central park ούτε με το Hyde park, μιλάμε για άλλες συνθήκες, άλλες ανάγκες.
2.Με αεροπλάνα να γυροφέρνουν πάνω από το κεφάλι μου, σε τέτοιο πάρκο εγώ δεν θα πήγαινα και λόγω θορύβου και λόγω ανασφάλειας.και μαζί μου πολλές ομάδες ανθρώπων που παραδοσιακά χρησιμοποιούν τα πάρκα. Και ειδικα΄αν πρόκειται να εκπαιδεύονται πιλότοι και ερασιτέχνες πάνω από το κεφάλι μου...
3.Γιατί να κυκλοφορούν αεροπλάνα πάνω από την Αθήνα; θεωρητικά μπορεί να προωθηθεί η λειτουργία αυτόυ του κέντρου εκπαίδευσης σε αεροδρόμιο εκτός Αθηνών, και μιας και είναι και μικρό δεν νομίζω (δεν γνωρίζω κιόλας) να έχει τόσα έξοδα λειτουργίας.
4. Και κυρίως, είναι απέιρως μεγαλύτερη ανάγκη να ανασάνει η Αθήνα, να αποκτήσει χώρους πρασίνου, χώρους άθλησης . Αυτά είναι η μεγαλύτερη μας ανάγκη, μεγαλύτερη από την Σχολή Χειριστών ΠΑ, επισκευαστικής βάσης αεροπλάνων(εντός Αθηνών!!) και Αεροπορικού Μουσείου. Και τα 2 μαζί ΔΥΣΚΟΛΟ να συμβιώσουν....
Δεν μπορούμε να αναλογιστούμε τα πλεονεκτήματα και τον θετικό αντίκτυπο στις ζωές των Αθηνάιων.....
Απορώ γιατί ο έξυπνος και έμπειρός κ. Καββαθάς ολισθάινει σε λογικά ατοπήματα. Ίσως η έντονη ενασχόληση με τα μηχανοκίνητα και ο υφέρπων ελιτισμός του να έχουν μειώσει τα αντανακλαστικά και τις λογικές αντιδράσεις. Σε αυτόν και σε πολλούς άλλους, όπως ο επίσης πωρωμένος κ Κώστας Μακρής (http://www.k-makris.gr/Aer_Elliniko/elliniko.htm) Άλλο το ότι είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί η πρόταση Μάνου και άλλο το ότι επειδη δεν ανταποκρίνεται στα αίτήματά σας, είναι κατακριτέα κλπ κλπ....Κρίμα......
Πνευματικός/πολιτικός αυτοπεριορισμός ή τα 2 σταθμά της κοινής λογικής...
Με αφορμή τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών του 2009 και την κατάληψη της 7ης και 8ης θέσης από το Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο και το Κόμμα των Ελλήνων Κυνηγών αντίστοιχα, θα ήθελα να αναφερθώ στην μονομέρεια και τον αυτοπεριορισμό αρκετών (σύμφωνα και με τα επίσημα δεδομένα) Ελλήνων πολιτών σε μια στείρα σκέψη περί της πολιτικής.
Το 2,5% των ψηφισάντων (αναφέρομαι στα παραπάνω κόμματα) προτίμησε να ψηφίσει κάτι για το οποίο γνωρίζει ελάχιστα, κόμματα τα οποία δημιουργήθηκαν για να εκφράσουν είτε μία πολύ συγκεκριμένη μερίδα Ελλήνων πολιτών, είτε ένα πολύ συγκεκριμένο αίτημα για ζήτημα εξωτερικής πολιτικής.
Τα κόμματα αυτά δεν έχουν αναπτύξει θέσεις για ζητήματα που δεν τους αφορούν και παρουσιάζουν μια απογοητευτική αισθητική "διαφήμισης" για ένα συγκεκριμένο προιόν: από την μία ενισχύετε την δράση και τα δικαιώματα των φυσιολατρών, των υπέρμαρχων της παράδοσης και, κυρίως, του Κυνηγιού. Ενισχύετε δηλαδή, με την πολιτική διαδικασία της ψήφου, απλώς έναν τρόπο ζωής, που γίνεται αυταξία επειδη, άκουσον άκουσον, το κληρονόμησες από την οικογένειά σου! (http://www.kek.com.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=56&Itemid=57). Καμία αναφορά στα ζητήματα της ανάπτυξης, της παιδείας, της οικονομίας, της κοινωνικής συνοχής. Ούτε καν για την οικολογία, αν και είναι γνωστή η δράση (μιας μερίδας) κυνηγών για την προστασία του περιβάλλοντος.
Από την άλλη, ενισχύετε ένα κόμμα εθνικιστικό και λαικιστικό που ως μοναδικό του μεγάλο επιχείρημα προβάλλει την ανάγκη να αποκτήσουμε το copyright (sic!) του ονόματος Μακεδονία! Αναφέρει στην ιδρυτική του διακύρηξη και λίγα πράγματα για την οικονομία (υιοθέτηση της αρχής της μεικτής οικονομίας!) και την παιδεία, τα οποία όμως είναι αποσπασματικά και μόνο για τα μάτια του κόσμου. Προβάλλεται σχεδόν μόνο το επιχείρημα για το Μακεδονικό (http://pammet.blogspot.com/2009/05/blog-post_19.html) σε όλα τα διαφημιστικά του έντυπα.
Και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για μία απίστευτη μονομέρεια, αντιμετωπίζοντας τους πολίτες ως καταναλωτές (μίας και μόνο) ιδέας.
Είναι δυνατόν το μεγαλύτερο πολιτικό ζήτημα στην χώρα αυτή να είναι το κυνήγι;γιατί μπερδεύουμε τις δραστηριότητες, έστω και αν αυτές υπόκεινται στους περιορισμούς της ελληνικής νομοθεσίας, με την χάραξη και προώθηση μιας ολόκληρης πολιτικής ατζέντας;
Είναι δυνατόν το μεγαλύτερο και μοναδικό μας πρόβλημα να είναι το μακεδονικό; και γω μακεδόνας είμαι και η περιοχή μου ήταν κάποτε υπό σκληρό βουλγαρικό ζυγό, αλλά βλέπω και λίγο παραπέρα και θεωρώ ύψιστο λάθος αυτήν την ανασφάλεια, την εθελοτυφλία για τα εθνικά θέματα. Παλέψτε για αυτά, μαζί όμως με όλα τα υπόλοιπα θέματα. Με έναν απαρχαιωμένο Παπαθεμελή και τον, ημίτρελο πλέον, Ζουράρι, τι περιμένετε; (εκτός κι αν κάποιος βγεί οικονομικά ή τι άλλο κερδισμένος...)
Συμφωνω πως η αποτυχία του πολιτικού συστήματος να αντιμετωπίσει πολλά ζητήματα, μέσα στα οποία βρίσκονται διεκδικήσεις των προαναφερθέντων κομμάτων, έχει οδηγήσει τους ανθρώπους σε άλλες διεξόδους. Να χαρείτε όμως, όχι άλλος παραλογισμός. Δεν αντέχεται όσο αντέχεται η κοροιδία των άλλων(ξέρετε εσείς).
Το 2,5% των ψηφισάντων (αναφέρομαι στα παραπάνω κόμματα) προτίμησε να ψηφίσει κάτι για το οποίο γνωρίζει ελάχιστα, κόμματα τα οποία δημιουργήθηκαν για να εκφράσουν είτε μία πολύ συγκεκριμένη μερίδα Ελλήνων πολιτών, είτε ένα πολύ συγκεκριμένο αίτημα για ζήτημα εξωτερικής πολιτικής.
Τα κόμματα αυτά δεν έχουν αναπτύξει θέσεις για ζητήματα που δεν τους αφορούν και παρουσιάζουν μια απογοητευτική αισθητική "διαφήμισης" για ένα συγκεκριμένο προιόν: από την μία ενισχύετε την δράση και τα δικαιώματα των φυσιολατρών, των υπέρμαρχων της παράδοσης και, κυρίως, του Κυνηγιού. Ενισχύετε δηλαδή, με την πολιτική διαδικασία της ψήφου, απλώς έναν τρόπο ζωής, που γίνεται αυταξία επειδη, άκουσον άκουσον, το κληρονόμησες από την οικογένειά σου! (http://www.kek.com.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=56&Itemid=57). Καμία αναφορά στα ζητήματα της ανάπτυξης, της παιδείας, της οικονομίας, της κοινωνικής συνοχής. Ούτε καν για την οικολογία, αν και είναι γνωστή η δράση (μιας μερίδας) κυνηγών για την προστασία του περιβάλλοντος.
Από την άλλη, ενισχύετε ένα κόμμα εθνικιστικό και λαικιστικό που ως μοναδικό του μεγάλο επιχείρημα προβάλλει την ανάγκη να αποκτήσουμε το copyright (sic!) του ονόματος Μακεδονία! Αναφέρει στην ιδρυτική του διακύρηξη και λίγα πράγματα για την οικονομία (υιοθέτηση της αρχής της μεικτής οικονομίας!) και την παιδεία, τα οποία όμως είναι αποσπασματικά και μόνο για τα μάτια του κόσμου. Προβάλλεται σχεδόν μόνο το επιχείρημα για το Μακεδονικό (http://pammet.blogspot.com/2009/05/blog-post_19.html) σε όλα τα διαφημιστικά του έντυπα.
Και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για μία απίστευτη μονομέρεια, αντιμετωπίζοντας τους πολίτες ως καταναλωτές (μίας και μόνο) ιδέας.
Είναι δυνατόν το μεγαλύτερο πολιτικό ζήτημα στην χώρα αυτή να είναι το κυνήγι;γιατί μπερδεύουμε τις δραστηριότητες, έστω και αν αυτές υπόκεινται στους περιορισμούς της ελληνικής νομοθεσίας, με την χάραξη και προώθηση μιας ολόκληρης πολιτικής ατζέντας;
Είναι δυνατόν το μεγαλύτερο και μοναδικό μας πρόβλημα να είναι το μακεδονικό; και γω μακεδόνας είμαι και η περιοχή μου ήταν κάποτε υπό σκληρό βουλγαρικό ζυγό, αλλά βλέπω και λίγο παραπέρα και θεωρώ ύψιστο λάθος αυτήν την ανασφάλεια, την εθελοτυφλία για τα εθνικά θέματα. Παλέψτε για αυτά, μαζί όμως με όλα τα υπόλοιπα θέματα. Με έναν απαρχαιωμένο Παπαθεμελή και τον, ημίτρελο πλέον, Ζουράρι, τι περιμένετε; (εκτός κι αν κάποιος βγεί οικονομικά ή τι άλλο κερδισμένος...)
Συμφωνω πως η αποτυχία του πολιτικού συστήματος να αντιμετωπίσει πολλά ζητήματα, μέσα στα οποία βρίσκονται διεκδικήσεις των προαναφερθέντων κομμάτων, έχει οδηγήσει τους ανθρώπους σε άλλες διεξόδους. Να χαρείτε όμως, όχι άλλος παραλογισμός. Δεν αντέχεται όσο αντέχεται η κοροιδία των άλλων(ξέρετε εσείς).
Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009
IDM music-γιατί να είναι όντως έξυπνη...
πληκτρολογήστε IDM (Intelligent Dance Music) music στον browser σας και ψάξτε πληροφορίες για την περίεργη αυτή μουσική...γεννήμενη στα μέσα της "ηλεκτρικοποιημένης" δεκαετίας του '90, "παιδί" της rave, πρωτοεμφανίστηκε στην Μ.Βρετανία. Αν μπορεί κανείς να την περιγράψει, ακούγωντας μερικά σκόρπια κομμάτια από τους γνωστότερους εκπροσώπους της (Aphex twin, Autechre, Venetian Snares κα), θα έλεγε πώς είναι η πιο industrialised hard-core progressive techno σε αποδόμηση...ρυθμό μην περιμένετε να βρείτε, ότι ρυθμικό πάει να "χτιστεί", χάνεται ηθελημένα στην πορεία.
Αποτελεί τον ορισμό αυτού που ο μέσος άνθρωπος θα έλεγε ¨κλαπατσίμπαλα¨. Άκουσα τρία κομμάτια στην σειρά και πόνεσε το κεφάλι μου. Και όμως επιμένει, παρά τις αντιδράσεις και μερικών εκπροσώπων της, να ονομάζεται Intelligent (οι τελευταίοι προτιμούν το Electronic Dance Music - EDM)...
Μπορεί κανείς να πεί πως αποτελεί την μουσική των ανθρώπων που μεγάλωσαν με ηλεκτρονικό ήχο-techno, trance, house, electro- και "κατέληξαν", ώς προτίμηση/γούστο, στην αποδόμησή του, στο κάτι διαφορετικό, που για αυτούς σήμαινε την απομάκρυνση από τον ρυθμό και την ταυτόχρονη προσκόληση σε industrial μοτίβα, ώς την πιό έντονη και χαρακτηριστική έκφραση του σύγχρονου ηλεκτρονικού ήχου. Πρέπει δηλαδή κανείς να έχει μια βαθιά ηλεκτρονική μουσική παιδεία ετών για να καταλήξει σε αυτόν τον ήχο. Η να παίρνει πολύχρωμα χαπάκια.Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει...
Οπότε και θεωρείται "έξυπνη" ίσως γιατί απαιτεί αυτήν την παιδεία και μια "αστική κουλτούρα". Αν και στην περίοδο που ζούμε, είναι δύσκολο κανείς να προσδιορίσει την αστική αυτή κουλτούρα. Θέλω να πώ πως δεν είναι έξυπνοι όσοι ακούνε αυτήν την μουσική, αλλά πως για να "θέλεις" να την ακούσεις και να την γουστάρεις, θέλει μια αστική-αναφορικά με την μουσική παιδεία- "εξυπνάδα" και μεγάλη εμπειρία στο θέμα.
Επίσης, νομίζω πως η μουσική αυτή δεν είναι αυτοαναφορική. Δηλαδή δεν προσπαθεί να γοητεύσει τον ακροατή με την αρμονία, την μελωδία, τον ρυθμό της. Αντιθέτως, αναφέρεται σε κάτι το εξωγενές. Αποτελεί ένα soundtrack. Για μια γενιά ανθρώπων και μετά, που έχουμε αναθραφεί με πολιτισμό αστικό (η ηλεκτρονική μουσική είναι κατεξοχήν αστική μουσική), κινηματογραφικό και τηλεοπτικό, τείνουμε να αποζητούμε περισσότερο μία μουσική που θα ακούγεται κατά την διάρκεια της ημέρας και θα μας συντροφεύει, παρατείνοντας την αγωνία και μεγενθύνοντας τα συναισθήματα μας.
Τέλος, η αποδόμηση είναι (ακόμη) το κύριο πολιτισμικό ρεύμα των καιρών μας: φαίνεται στις διαφημίσεις, στο design, στην αρχιτεκτονική, στον κινηματογράφο, στην λογοτεχνία.
Γιατί όχι και στην μουσική;
Παλιά ιστορία η IDM, μην νομίζετε πως η πρόσφατη έξαρση της minimal house είναι τυχαία....
Έτσι λοιπόν η γέννηση αυτού του ρεύματος, που επιβιώνει, παρά την ύφεση της techno σκηνής, ακόμη στις μέρες μας...
Αποτελεί τον ορισμό αυτού που ο μέσος άνθρωπος θα έλεγε ¨κλαπατσίμπαλα¨. Άκουσα τρία κομμάτια στην σειρά και πόνεσε το κεφάλι μου. Και όμως επιμένει, παρά τις αντιδράσεις και μερικών εκπροσώπων της, να ονομάζεται Intelligent (οι τελευταίοι προτιμούν το Electronic Dance Music - EDM)...
Μπορεί κανείς να πεί πως αποτελεί την μουσική των ανθρώπων που μεγάλωσαν με ηλεκτρονικό ήχο-techno, trance, house, electro- και "κατέληξαν", ώς προτίμηση/γούστο, στην αποδόμησή του, στο κάτι διαφορετικό, που για αυτούς σήμαινε την απομάκρυνση από τον ρυθμό και την ταυτόχρονη προσκόληση σε industrial μοτίβα, ώς την πιό έντονη και χαρακτηριστική έκφραση του σύγχρονου ηλεκτρονικού ήχου. Πρέπει δηλαδή κανείς να έχει μια βαθιά ηλεκτρονική μουσική παιδεία ετών για να καταλήξει σε αυτόν τον ήχο. Η να παίρνει πολύχρωμα χαπάκια.Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει...
Οπότε και θεωρείται "έξυπνη" ίσως γιατί απαιτεί αυτήν την παιδεία και μια "αστική κουλτούρα". Αν και στην περίοδο που ζούμε, είναι δύσκολο κανείς να προσδιορίσει την αστική αυτή κουλτούρα. Θέλω να πώ πως δεν είναι έξυπνοι όσοι ακούνε αυτήν την μουσική, αλλά πως για να "θέλεις" να την ακούσεις και να την γουστάρεις, θέλει μια αστική-αναφορικά με την μουσική παιδεία- "εξυπνάδα" και μεγάλη εμπειρία στο θέμα.
Επίσης, νομίζω πως η μουσική αυτή δεν είναι αυτοαναφορική. Δηλαδή δεν προσπαθεί να γοητεύσει τον ακροατή με την αρμονία, την μελωδία, τον ρυθμό της. Αντιθέτως, αναφέρεται σε κάτι το εξωγενές. Αποτελεί ένα soundtrack. Για μια γενιά ανθρώπων και μετά, που έχουμε αναθραφεί με πολιτισμό αστικό (η ηλεκτρονική μουσική είναι κατεξοχήν αστική μουσική), κινηματογραφικό και τηλεοπτικό, τείνουμε να αποζητούμε περισσότερο μία μουσική που θα ακούγεται κατά την διάρκεια της ημέρας και θα μας συντροφεύει, παρατείνοντας την αγωνία και μεγενθύνοντας τα συναισθήματα μας.
Τέλος, η αποδόμηση είναι (ακόμη) το κύριο πολιτισμικό ρεύμα των καιρών μας: φαίνεται στις διαφημίσεις, στο design, στην αρχιτεκτονική, στον κινηματογράφο, στην λογοτεχνία.
Γιατί όχι και στην μουσική;
Παλιά ιστορία η IDM, μην νομίζετε πως η πρόσφατη έξαρση της minimal house είναι τυχαία....
Έτσι λοιπόν η γέννηση αυτού του ρεύματος, που επιβιώνει, παρά την ύφεση της techno σκηνής, ακόμη στις μέρες μας...
"Το μάτι και το όνομα" του Στέφανου Μάνου απο τον Ν.Δήμου...
Εδω παραθέτω link για το τελευταίο από τα Επίκαιρα του συγγραφέα και φιλοσόφου Νίκου Δήμου για τον Μάνο και την αντίδραση που έχει το άκουσμα του ονόματός του και της προσπάθειάς του στον περισσότερο κόσμο...
http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=365
Αξίζει να ρίξει κανείς μία ματιά....
http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=365
Αξίζει να ρίξει κανείς μία ματιά....
Τετάρτη 20 Μαΐου 2009
περι Δράσης και αντι-δράσεων...
Είναι ενδιαφέρων ο σχολιασμός και η παραφιλολογία που ακολουθεί την ίδρυση ενός νέου κόμματος από 2 γνωστούς "εκπροσώπους του κατεστημένου". Τα φαινομενολογικά σημεία τείνουν να καλύψουν τα βαθύτερα, σημειολογικά φαινόμενα σε απόλυτο βαθμό.Και είναι κρίμα...
Όλοι κατακρίνουν τους κυρίους Μάνο και Κοντογιαννόπουλο, πως επαν-ήρθαν στην πολιτική σκηνή ως άλλοι Μεσσίες, ψεύδο-Μεσσίες που θα "σώσουν" την Ελλάδα. Πως δεν θέλουν και αυτοί πάρά ένα κομμάτι από την πίτα της εξουσίας, με τα οικονομικά της ωφέλη. Οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου τους αντιμετωπίζουν με χλεύη, οι εφημερίδες τείνουν να μην ασχολούνται, συχνά δεν τους συγκαταλέγουν καν στα μικρά κόμματα(πρόσφατα αυτό). Επιφανείς διανοούμενοι χαρακτηρίζουν το κόμμα καινοφανές, και όχι καινούριο.
Αν όμως είναι τόσο εύκολο για τους περισσότερους πολίτες να καταδικάσουν αυτήν την προσπάθεια, τότε γιατί να αποτολμήσουν οι προαναφερθείς κύριοι αυτήν την δύσκολη προσπάθεια που απαιτεί το 100% του χρόνου και της ενέργειάς τους και ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, ειδικά όταν έχουν αποτύχει ανάλογες προσπάθειές τους στο παρελθόν???
1)Γιατί αν ο κ. Μάνος διψάει τόσο πολύ για εξουσία, δεν επιστρέφει στη ΝΔ (αλά Σαμαράς) για να αναλάβει ένα υπουργείο, μια περίοδο που η κυβέρνηση δεν μπορεί να βρεί στελέχη λόγω των σκανδάλων και ζορίζεται? Δεν πιστεύω πως αυτό θα ήταν καθόλου δύσκολο, και θα μπορούσε να έχει γίνει και παλαιότερα, όταν ακόμη η πτώση της ΝΔ δεν φαινόταν στον ορίζοντα (αν μου πείτε πως αυτός είναι ο λόγος που δεν το κάνει τώρα).
2)Δεν μπορώ να πιστέψω πως ένας άνθρωπος 70 ετών, που δυσκολεύτηκε να ανεβεί στο βάθρο για το press conference στο οποίο παραβρέθηκα, έχει αυτήν την ανάγκη, ειδικά δε όταν είναι γνωστο πως τα χρήματα δεν του λείπουν. Βιομήχανος είναι...Και πετυχημένος μάλιστα.
3)Θέλω να πιστεύω πως από τα άτομα που πρωταγωνιστούν στην πολιτική σκηνή, ο Στέφανος Μάνος είναι από τους ελάχιστους με ενδιαφέρουσες προτάσεις-λύσεις για μια πλειάδα προβλημάτων. Ανατρέξτε σε άρθρα του στην Καθημερινή της Κυριακής, δείτε τα αναρίθμητα βίντεο στο YouTube ( ακόμη ένα συν-θετική σχέση με την τεχνολογία και το διαδίκτυο!). Πείτε μου ειλικρινα ποιον εκτιμάτε περισσότερο απο αυτόν? Σε εκτίμηση, προσωπικά, έχω και τον Παπαγιαννάκη και τον Αλέκο Παπαδόπουλο.
4)Γιατί άνθρωποι όπως ο Μπουτάρης ή, ακόμη περισσότερο, ο Νίκος Δήμου να συνταχθούν στο πλευρό του? Τι ανάγκη έχουν, πλήν της ανάγκης για διοχέτευση των ελπίδων σε ένα νέο σχήμα (τα υπάρχοντα ΔΕΝ μπορούν πια να καθαρίσουν...)?
Είναι δηλαδή τόσο πια απίθανο στην Ελλάδα να δημιουργήθει μια κινηση, ένα κόμμα, με ήθος και θέληση για το καλύτερο? Έχουμε γίνει τόσο δύσπιστοι? Και δηλαδή αυτοί που βρίσκονται τώρα στο προσκήνιο, είνια περισσότερο άξιοι? Να σας πώ, χειρότερους δύσκολα θα βρούμε, εκτός κι αν ΘΕΛΟΥΜΕ να κατρακυλήσουμε σε επίπεδο τριτοκοσμικό. Τουλάχιστον η ΔΡΑΣΗ έχει και κάποιες πιθανότητες να είναι λειτουργική ως διαχείριση. Οι υπόλοιποι ΟΧΙ.
Θέλω να πιστεύω πως ο Μάνος και οι υπόλοιποι έχουν σιχαθεί την σημερινή κατάσταση και θέλουν, στην τελευταία τους προσπάθεια να λειτουργήσουν ηθικά, ίσως και να αποκαταστήσουν με αυτόν τον τρόπο τους λανθασμένες πορείες του παρελθόντος. Το γεγονός οτι οι 2 αυτοί κύριο έχουν αλλάξει κόμματα είναι μάλλον δείγμα ότι αναζητούσαν λογικούς και αποτελεσματικούς ανθρώπου μέσα στα κόμματα αυτά, παρα ότι δεν είχαν ιδεολογία ή ότι ήθελαν μόνο να αναρριχηθούν στην εξουσία. Ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχουν και παρατηρήστε πως φύγαν και οι 2 από το κόμμα στο οποίο ξεκίνησαν ( Μάνος στη ΝΔ και Κοντογιαννόπουλος στο ΠΑΣΟΚ) για να καταλήξουν τώρα μαζί.
Γιατί να μην αποθέσουμε τις ελπίδες μας σε κάτι μη δοκιμασμένο? Ειναι ηλίθιο πια να πιστεύει κανείς σε κάποιο μεγάλο κόμμα, πλήν αυτών που έχουν κάτι να κερδίσουν από αυτά.
Σχετικά με τις Ευρωεκλογές, να είστε σίγουροι πως τα πρωτοκλασάτα στελέχη των μεγάλων κομμάτων, τα οποία και τοποθετούνται ως κράχτες στην πρώτη θέση, μετά από 3 μήνες στην Ευρωβουλή, θα τα μαζέψουν και θα γυρίσουν Ελλάδα για να βοηθήσουν το κόμμα τους στις Εθνικές εκλογές, ή όπου αλλού χρειαστει... Οπότε άλλον ψηφίζετε, άλλος μας εκπροσωπει.Ωραία!
Αφήστε που στις Ευρωεκλογές καλό είναι να ψηφίσετε πρόσωπα, και όχι κόμματα. Αυτά είναι που κάνουν την διαφορά στο ευρωκοινοβούλιο, όχι οι υποτιθέμενες ιδεολογίες.
Η Δράση είναι μια αξιόλογη προσπάθεια από σοβαρούς ανθρώπους. Στο σημερινό πολιτικό σκηνικό ξεχωρίζει μέσω των ανθρώπων της και της δυναμικής της. Αξίζει την προσοχή μας...
Δευτέρα 18 Μαΐου 2009
Wolfram|Alpha - ένα γενναίο βήμα ή μια μικρή επανάσταση;
Μέσα στα βασικά θέματα της ιντερνετικής επικαιρότητας είναι το λανσάρισμα του wolframalpha.com. το συγκεκριμένο site υπόσχεται με λιγά λόγια ότι μπορεί να απαντήσει σε ποσοτικά ερωτήματα που θα του δωθούν. Το καινοτόμο είναι πως η εισαγωγή των ερωτήσεων γίνεται με μορφή απλής ερώτησης στα αγγλικά (και όχι μέσω συμπλήρωσης φόρμας όπως σε προηγούμενες προσπάθειες) και το αποτέλεσμα υπολογίζεται μέσω αλγορίθμων και βάσεων δεδομένων της Wolfram Research.
Δεν εμφανίζει αλλα site αλλα αποκωδικοποιεί τις ερωτήσεις και συνδυάζει δεδομένα απο ετερόκλητες βάσεις δεδομένων για να παράγει την απάντηση, έτοιμη. Δεν έχει, προς το παρόν, την δυνατότητα να απαντήσει σε όλες τις ποσοτικές ερωτήσεις, ακόμη και η σύνταξη παίζει ρόλο στην δυνατότητα, ή μη, απάντησης. Αναμένεται, όμως, να βελτιωθεί με την πάροδο του χρόνου στις ανάγκες και τις συνήθειες των χρηστών.
Είναι αλήθεια πως με μια πρώτη ματιά, το site είναι λειτουργικό και ευχάριστο, με γραφήματα και πίνακες όπου μπορεί. Σε περίπτωση που βελτιώσει την χρηστικότητά του και τις δυνατότητές του-πράγμα πολύ πιθανό-αναμένεται να εγκατασταθεί στις ζωές μας. Εαν καταφέρει να λειτουργήσει και ως αποτελεσματικό κλασικό "ψαχτήρι" (ήδη χρησιμοποιεί τις βάσεις δεδομένων του Google και της Wikipedia), θα διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό τους χρήστες για καθημερινά τους ζητήματα ή εργασίες, ιδιαίτερα δε αυτούς που δεν είναι ακόμη εξοικειωμένοι με την αναζήτηση στο διαδίκτυο και τα εργαλεία της ( ηλικίες 40+). Οπότε έχουμε πιθανώς το γενναίο πρώτο βήμα για μια ακόμη επανάσταση στο ίντερνετ, την οποία και περιμένουμε να επαλήθευτεί με τον καιρό.
Από την άλλη, η υπερβολική εξάρτηση ίσως είναι ένα ζήτημα, καθώς εαν (λέμε υποθετικά) αντικαταστήσει το Google, το μονοπώλιο της πληροφορίας του WolframAlpha θα είναι μια πρωτοφανή περίπτωση στα ανθρώπινα χρονικά (μιλώντας πάντοτε για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού το οποίο και δεν έχει πρόσβαση σε εξειδικευμένες βάσεις δεδομένων ή πρέπει να αναλώσει χρόνο ή και χρήματα για να λάβει γνώση που απαιτεί την ανεύρεση, συνδυασμό και αποκωδικοποίηση πολλών πληροφοριών μαζί). Και αυτό γιατί η εταιρεία έχει την δική της βάση δεδομένων και όλα τα μοντέλα και οι λογάριθμοι υπολογισμού και αποκωδικοποίησης των ερωτήσεων είναι επίσης κατασκευάσματα του Stephen Wolfram. Αν δηλαδή γίνει η χρήση του συνήθεια και "σβήσουν" οι υπόλοιπες προσπάθειες, έχουμε ένα θέμα εξάρτησης.
Αλλά αυτό είναι κάπως ακραίο. Γ
ια να είμαι ειλικρινής, μου θυμίζει ταινία science fiction με τον κακό, ιδιόρρυθμο και ιδιοφυή επιστήμονά με το κλασικό σύμπλεγμα νοητικής ανωτερότητας και επιθυμίας παγκόσμιας κυριαρχίας. Μεγάλο cliche, αλλά με την ταχύτητα με την οποία κινείται ο κόσμος γύρω μας, και δη ο διαδικτυακός, ποτέ κανείς δεν είναι σίγουρος για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα...
O Stephen Wolfram, πρωτεργάτης της όλης προσπάθειας.
Δεν εμφανίζει αλλα site αλλα αποκωδικοποιεί τις ερωτήσεις και συνδυάζει δεδομένα απο ετερόκλητες βάσεις δεδομένων για να παράγει την απάντηση, έτοιμη. Δεν έχει, προς το παρόν, την δυνατότητα να απαντήσει σε όλες τις ποσοτικές ερωτήσεις, ακόμη και η σύνταξη παίζει ρόλο στην δυνατότητα, ή μη, απάντησης. Αναμένεται, όμως, να βελτιωθεί με την πάροδο του χρόνου στις ανάγκες και τις συνήθειες των χρηστών.
Είναι αλήθεια πως με μια πρώτη ματιά, το site είναι λειτουργικό και ευχάριστο, με γραφήματα και πίνακες όπου μπορεί. Σε περίπτωση που βελτιώσει την χρηστικότητά του και τις δυνατότητές του-πράγμα πολύ πιθανό-αναμένεται να εγκατασταθεί στις ζωές μας. Εαν καταφέρει να λειτουργήσει και ως αποτελεσματικό κλασικό "ψαχτήρι" (ήδη χρησιμοποιεί τις βάσεις δεδομένων του Google και της Wikipedia), θα διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό τους χρήστες για καθημερινά τους ζητήματα ή εργασίες, ιδιαίτερα δε αυτούς που δεν είναι ακόμη εξοικειωμένοι με την αναζήτηση στο διαδίκτυο και τα εργαλεία της ( ηλικίες 40+). Οπότε έχουμε πιθανώς το γενναίο πρώτο βήμα για μια ακόμη επανάσταση στο ίντερνετ, την οποία και περιμένουμε να επαλήθευτεί με τον καιρό.
Από την άλλη, η υπερβολική εξάρτηση ίσως είναι ένα ζήτημα, καθώς εαν (λέμε υποθετικά) αντικαταστήσει το Google, το μονοπώλιο της πληροφορίας του WolframAlpha θα είναι μια πρωτοφανή περίπτωση στα ανθρώπινα χρονικά (μιλώντας πάντοτε για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού το οποίο και δεν έχει πρόσβαση σε εξειδικευμένες βάσεις δεδομένων ή πρέπει να αναλώσει χρόνο ή και χρήματα για να λάβει γνώση που απαιτεί την ανεύρεση, συνδυασμό και αποκωδικοποίηση πολλών πληροφοριών μαζί). Και αυτό γιατί η εταιρεία έχει την δική της βάση δεδομένων και όλα τα μοντέλα και οι λογάριθμοι υπολογισμού και αποκωδικοποίησης των ερωτήσεων είναι επίσης κατασκευάσματα του Stephen Wolfram. Αν δηλαδή γίνει η χρήση του συνήθεια και "σβήσουν" οι υπόλοιπες προσπάθειες, έχουμε ένα θέμα εξάρτησης.
Αλλά αυτό είναι κάπως ακραίο. Γ
ια να είμαι ειλικρινής, μου θυμίζει ταινία science fiction με τον κακό, ιδιόρρυθμο και ιδιοφυή επιστήμονά με το κλασικό σύμπλεγμα νοητικής ανωτερότητας και επιθυμίας παγκόσμιας κυριαρχίας. Μεγάλο cliche, αλλά με την ταχύτητα με την οποία κινείται ο κόσμος γύρω μας, και δη ο διαδικτυακός, ποτέ κανείς δεν είναι σίγουρος για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα...O Stephen Wolfram, πρωτεργάτης της όλης προσπάθειας.
Σάββατο 16 Μαΐου 2009
το τέλος και η αρχή
Το παρόν blog δημιουργήθηκε με σκοπό να εκφράσει τα σημεία της σύγχρονης ζωής μέσα από την ματιά του δημιουργού του. Δεν ξέρω αν ποτέ κανείς θα ενδιαφερθεί για ο,τι γραφτει εδώ, αλλά η λαχτάρα για έκφραση ειναι μεγάλη.
Το τέλος σημαίνει μια νέα αρχη (cliche?) στην αντίληψη του κόσμου και ταυτόχρονα μια προσπάθεια κατανόησης του στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Αυτό άλλωστε δεν είναι και η κινητήρια δύναμη του ανθρώπου που λαχταρά για ζωή;
Ειδωμεν...
Το τέλος σημαίνει μια νέα αρχη (cliche?) στην αντίληψη του κόσμου και ταυτόχρονα μια προσπάθεια κατανόησης του στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Αυτό άλλωστε δεν είναι και η κινητήρια δύναμη του ανθρώπου που λαχταρά για ζωή;
Ειδωμεν...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)