Με αφορμή περιστατικό ομοφοβίας στο Γκάζι

"H ηθικά και τα όρια της ελευθερίας γίνονται λάστιχο, τόσο όσο να μας χωρέσουν, εμάς και την κοινωνική μας 'ομάδα'.

Ρωτώ ειλικρινά ποιό το κριτήριο που καθορίζει τα όρια της ευπρέπειας ενός δημόσιου φιλιού.

Σε τι διαφέρει το φιλί το δικό μου προς την κοπέλα μου,
από το φιλί του Μπάμπη προς τον Σάκη,
και του Κίτσου προς την Διαμαντώ,
όπου η Διαμαντώ είναι προβατίνα, αλλά σας διαβεβαιω πως είναι ενήλικη και συναινεί στην σχέση.

Είναι η αισθητική; Το 'καλό γούστο'; Ο Νταλί θα καγχάσει λέγοντας ξανά πως "το καλό γούστο είναι μια αχρείαστη αναπηρία στην τέχνη".

Είναι οι θρησκευτικοί κανόνες; Και αν ναι, ποιοί από όλους; Της ντόπιας πλειοψηφείας; Ή όλων; Εμάς που είμαστε άθεοι μας πιάνει;"

(Από το σχόλιο 23. του άρθρου "το δικαίωμα στην ομοφοβία¨ του Τηλέμαχου Χορμοβίτη και την απάντηση του Βασίλη Σωτηρόπουλου, όπως αυτά δημοσιεύονται μαζί στο e-rooster.gr .)

Το νόμισμα και η ζωή

...εχουν 2 πλευρές, λέει ο σοφός λαός. Αλλα δεν φαίνεται να επηρεάζει το ευρος της σκέψης μας. Παρατηρώ πως οι περισσότεροι εκφραστές πολιτικών απόψεων επιχειρηματολογούν αναλύοντας τα φαινόμενα από μία μόνο πλευρά. Ξεχνούν τον αντίποδα και την καταλυτική του σημασία στο τελικό αποτέλεσμα της μείξης τους στην πραγματική ζωή.

Και ξεκινώ: οι αριστεριστές θεωρούν πως η δημοκρατία είναι απλά ένα προπέτασμα καπνού με σκοπό την κάλυψη των εδραιωμένων συμφερόντων(=συντηρητικός κορπορατισμός).
Οι κομμουνιστές θεωρούν πως οι αδικίες που προκαλεί ο καπιταλισμός τους φαίνονται τεράστιες μπροστα στις αδικίες ενός κομμουνιστικού κράτους. Δεν παρατηρούν τα θετικά ενός καπιταλιστικού συστήματος.
Οι ακροδεξιοί ασχολούνται με μια περιορισμένη ατζέντα γνωστών θεμάτων, ταυτίζονται στον αυταρχισμό με την ακρα αριστερά και τοποθετούνται στα υπόλοιπα όπου φυσάει ο άνεμος...
Οι αναρχιστές τυφλώνονται από την λαμπρότητα της πλήρους ανεξαρτησίας του ατόμου, του ιδεώδους της πλήρους ελευθερίας, λησμονώντας την ουτοπία, τα αδιέξοδα και το ανέφικτο της πρότασής τους.
Η συντηρητική δεξιά βλέπει παντού "τσογλάνια" και αλήτες, έτοιμους να αμφισβητήσουν την εθνική και κοινωνική συνοχή.
Στο άρθρο αυτό αφήνω χώρο και για μερικούς φιλελεύθερους σχετικά με την έμμονη προσκόλληση τους στην θεωρία του φιλελευθερισμού.

Ας σκεφτούμε λίγο σφαιρικά, αφήνωντας στην άκρη τις προκαταλήψεις μας. Το μεγαλύτερο, κατά την άποψη του καθενός, ζήτημα-πρόβλημα του τόπου, δεν είναι ούτε το μοναδικό που υπάρχει και, κατά πάσα πιθανότητα, υπάρχει και μια άλλη (θετική) πλευρα του.

Δεν είναι το μοναδικό μας πρόβλημα ούτε οι κοινωνικοί αγώνες, ούτε οι πολυεθνικές, ούτε οι μετανάστες, ούτε τα αφεντικά, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Αντιμετωπίζουμε ένα σύνολο προβλημάτων, ας ασχοληθούμε με τήν συνολική αντιμετώπιση. Στο μέτρο του δυνατού.