Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Θυσίες χωρίς αντίκρυσμα

Εδώ και περίπου έναν χρόνο, η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα με κυρίαρχο πρόβλημα αυτό του δυσβάσταχτου δημοσιονομικού χρέους. Η αδυναμία πληρωμών μας οδήγησε στο Μνημόνιο με την προοπτική να βελτιώσουμε πολλές από τις αδυναμίες μας στην σχετικά μικρή χρονική περίοδο των τριών ετών 2011-2013.

Δυστυχώς μετά από μια μακρά περίοδο προσπαθειών και συνεχών διαβουλεύσεων, λίγες μεταρρυθμίσεις έχουν πραγματικά προχωρήσει. Οι περισσότερες σκοντάφτουν στα πελατειακά εδραιωμένα συμφέροντα πολλών κρατικοδίαιτων επαγγελματικών και κοινωνικών ομάδων. Διαπιστώνουμε πως το πρόβλημα της χώρας δεν είναι τόσο το πως θα ξελασπώσουμε τώρα αλλά περισσότερο πως δεν θα ξαναλασπώσουμε πάρα πολύ σύντομα και μάλιστα χειρότερα από τώρα. Το πρόβλημα λοιπόν είναι περισσότερο πως θα αναδιαρθρώσουμε την οικονομία μας και το πλαίσιο λειτουργίας της. Υπάρχουν διάφορες αλλαγές που είναι σχεδόν σίγουρο πως θα ωφελήσουν τόσο το μεγάλο δημόσιο χρέος μας όσο και το ίδιο το κοινωνικό σύνολο σε μακροπρόθεσμη βάση. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, το οποίο και βρίσκεται στην επικαιρότητα.

Οι αγκυλώσεις που προκαλεί ο κρατικός παρεμβατισμός μεσω των κλειστών επαγγελμάτων είναι εμφανείς (υψηλές τιμές υπηρεσιών, ισοπέδωση αμοιβών σε όλη την χώρα, μη διαχωρισμός των άριστων εργαζόμενων και των καλύτερων υπηρεσιών). Παράλληλα, πολλοί φορείς, όπως ο ΟΟΣΑ, το ΙΟΒΕ και άλλοι, έχουν αποδείξει την ωφέλεια του ανοίγματος στην πραγματική οικονομία και έχουμε το επιτυχημένο παράδειγμα πολλών οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών που το έχουν εφαρμόσει με επιτυχία (όπως η Σουηδία, η Ολλανδία και πολλές ακόμη).

Παρ' όλα αυτά, η κάθε κοινωνική ομάδα επαναλαμβάνει με φοβερή επιμονή πως το άνοιγμα του δικού της κλάδου και ΜΟΝΟ επιφέρει κακά στο κοινό (και ουδέποτε στους ίδιους). Και αυτό επαναλαμβάνουν όλοι: μηχανικοί, φαρμακοποιοί, δικηγόροι κτλ. Και μετά έρχεται το brain collapse.

Εδώ και 9 μήνες έχουμε μόνο γίνει θεατές μιας άδικης οριζόντιας περικοπής μισθών, το πιό έυκολο κομμάτι. Προχώρησε ευτυχώς η άρση του καμποτάζ. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων το σέρνουμε από τον Σεπτέμβριο. Ακόμη δεν έχουμε προχωρήσει στην απλοποίηση της νομοθέσίας μας σε πολλούς τομείς, δεν έχουμε απολύσει τους περιττούς δημοσίους υπαλλήλους (οι μετατάξεις είναι ένα μεγάλο ανέκδοτο), δεν έχουμε καταργήσει τους περιττούς δημόσιους φορείς, δεν έχουμε μειώσει την φορο- και εισφορο-διαφυγή, δεν έχουμε μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό μας σύστημα σε κεφαλαιοποιητικό, αλλάζοντας τον παραλογισμό των εργοδοτικών εισφορών, δεν έχουμε αναθεωρήσει την βουλευτική ασυλία και παραγραφή αδικημάτων, δεν έχουμε μειώσει το έλλειμμα δημοκρατίας στην χώρα μας.

Λογικό γιατί όλες αυτές οι κινήσεις είναι πολιτική αυτοκτονία για την οποιαδήποτε παράταξη: δεν κόβεις το χέρι που σε ανεβάζει στην εξουσία, ούτε τους θεσμούς που σε βάζουν στο απυρόβλητο όσο βρίσκεσαι σε αυτή. Οι καλοπληρωμένες ομάδες με πολιτική επιρροή δεν έχουν δεί σοβαρή αλλαγή στα εισοδήματά τους την ίδια στιγμή που έγιναν περικοπές στις χαμηλές συντάξεις. Και τα κόμματα δεν συζητούν καν την μείωση της επιχορήγησής τους από το κράτος (75 εκ).

Τι να κάνουμε όμως που μόνον έτσι θα αποφύγουμε την άσχημη πτώχευση και την βίαιη προσαρμογή. Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση φαίνεται απρόθυμη να αγκαλίασει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και οι θυσίες που κάνουμε, ιδιαίτερα τα φτωχότερα στρώματα, είναι χωρίς αντίκρυσμα. Και τα πράγματα όλο και δυσκολεύουν. Προσωπικά αρχίζω να φοβάμαι για τις επόμενες δόσεις. Μάρτιο ή Ιούνιο το κακό; Εθνικές Εκλογές ή όχι; Δραχμή ή ευρώ;

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

το έλλειμμα των συνθηματων

Εδω και πολλά χρόνια παρατηρεί κανείς την οπτική ρύπανση των πόλεων μας από κάθε λογής συνθήματα από ενα ευρύ φασμα πολιτικών, οπαδικών, γκραφιτίστικων ή άλλων εκφράσεων.
Και πιο συγκεκριμένα:

1. Οι περισσότεροι που γράφουν με σπρει ή μαρκαδόρο και δημιουργουν αυτο το οπτικό χάος δεν έχουν ενα μινιμουμ αισθητικής αντίληψης και παιδείας. Γραφουν απλά και με ενα χρωμα, με δηθεν ψαγμένη γραμματοσειρα, απλά το όνομα-παρατσούκλι τους. Ελάχιστοι εχουν κατακτησει την τέχνη του γκράφιτι, εστω στο ελάχιστο. Επιμένουν, παρ' όλα αυτά, να ρυπαινουν αισθητικά. Οχι απαραίτητα γιατι σχεδιαζουν, αλλα γιατι ΔΕΝ ξερουν να σχεδιαζουν, ειναι ανικανοι. Περαστε μια βόλτα από τον Λευκό Πύργο και θα διαπιστώσετε την ρύπανση ενος προσφατου έργου.

2. Τα περισσότερα συνθήματα που ωθουν σε επαναστατικές πρακτικές ή αποτελουν 'ψαγμένα' θολα μεταμοντέρνα συνθήματα του στυλ "το κρατος παρακρατησε" ή "μαζεψτε τα παιδια σας, ερχονται μπατσοι", οταν γραφονται με σπρει χωρις στενσιλ(και αρα δεν ετοιμα απο πριν), ειναι τις μισες φορες ανορθόγραφα. Π.χ. το "ερχονται" με εψιλον στο τελος, η ανησυχία "ανυσηχια" και ουτω καθ΄εξης. Τον Ρεμο "Ρεμω". Λες και ειναι ρημα ο Ρεμος (sic!). Κατα το ρεπω.Και τοση ανορθογραφια δεν δικαιολογειται απο δυσλεξια. Απο αγραμματοσύνη, μάλλον.

3. Προσπαθω χρονια να καταλαβω πως καθε ομαδα τις Ελλαδας, εχει στις ταξεις της τοσους αναρχικους και γιατι. Και για ποιον λογο μπερδευουν τοσο γλυκα και ομορφα την πολιτικη φιλοσοφια (την ποια;) με το ποδοσφαιρο και τον οπαδισμό. Συνθήματα του τύπου "ΠΑΟΚ ACAB θυρα τάδε" και "ΗΡΑ ACAB θυρα ταδε" με το αλφα του αναρχισμού ειναι παντου. Σε τοιχους, σε κάδους, στο youtube και τα fora. Ακουσα, μαλιστα, πρόσφατα πως συμβαινει φασιστες και αναρχικοι οπαδοι του ΠΑΟΚ να πλακωνονται μεταξύ τους στις κερκιδες. Ο σουρεαλισμος στην αποθέωσή του. Με ποιον τροπο μια πολιτικη ιδεολογια συσπειρώνεται και διαφημιζεται καλυτερα μεσω του οπαδικου χουλιγκανισμου;

Μια σκέψη, λέω τώρα εγώ, είναι πως μαζευτήκαν πολλοί ελλειμματικοί άνθρωποι, με ανάγκη για εκτόνωση μεσω καταστροφών και ξυλοδαρμών, και συσπειρωθήκαν κάτω από την ομπρέλα του αναρχισμού εναντια στην "αδικη ζωη" που τους έλαχε. Ο αναρχισμός, ως ιδεολογια, κατέληξε να υποστηρίζει, ως άλλοθι για έναν καλύτερο κόσμο, την τακτική καταστροφή περιουσίας και την μηνιαία σύγκρουση με τα ΜΑΤ.


Επιβεβαιώνοντας από πρώτο χέρι πως οι τραμπουκοι που τα σπάνε σε πορείες και στα γήπεδα είναι οι ίδιοι και ποσώς χέστηκαν για τις πολιτικές ιδέες που 'εκφραζουν' αλλά ΔΕΝ καταλαβαίνουν, συνειδητοποιει κανεις εντονα τον διανοητικο μας ξεπεσμο.

Αναρωτιεμαι γιατι ειναι δικαιωμα σ' αυτην την χωρα να καταστρεφει ο οποιοσδήποτε με αλλοθι την διαμαρτυρια για κοινωνικη αδικια, δημοσια και ιδιωτικη περιουσία.
Μεχρι ποτε η επαναστατικη γυμναστικη, η ανάγκη για εκτονωση θα υπερισχυει της κοινης λογικης. Ανανωριζω τις αδικιες που υπαρχουν, αλλα ετσι η κατασταση μονο χειροτερευει.

Ο ανορθολογισμός κυριαρχει.


εικόνα από την Τσιμισκή μετά την πορεία των οπαδών του Ηρακλή στις 01/06/10

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

1+2+3=Ελλας!

Το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ σχόλιο #90 στο άρθρο "Δεν απεργείς; Θάνατος" (http://e-rooster.gr/05/2010/2414)του Δημήτρη Φύσσα!



1। Διερωτάστε:

«θα αλλάξουν εντελώς το παραγωγικό και εργασιακό πρότυπο, όπως και τις αφετηριακές φιλοσοφικές αντιλήψεις (για την ζωή και την εργασία) της εποχής μας»
Δλδ?»
———–
Να σας το εξηγήσω. Βλέποντας τα πράγματα από άλλη ήπειρο:

Οι αριστεροί πιστεύουν ότι θα ζέψουν τα ικανότερα η/και παραγωγικότερα άτομα της κοινωνίας τους να δουλεύουν γιά το σύνολο μέσω ενός συνδυασμού:

Α) καταναγκσμού (παίρνουμε τους κόπους των ανωτέρων ικανοτήτων η/και της μεγαλύτερης προσπάθειας που καταβάλλεις και τα μοιράζουμε σε όλους).

Β) θα πείσουν ένα αρκετά μεγάλο ποσσοτό αυτών των ικανότερων / εργατικότερων ανθρώπων να δουλέυουν γιά την μεγάλη κολλεκτίβα του έθνους αντί γιά τις οικογένειες τους και τους συγγενείς τους. Πιστεύουν δε ότι το ποσοστό των ικανότερων και εργατικότερων που θα καταφέρουν να πείσουν είναι αρκετό ώστε να μπορέσουν να στήσουν μια μεγάλη κολλεκτίβα όπου όλοι θα ζουν μία άνετη, σχετικά εύπορη ζωή.

Οι Κευνισιανοί κρατικιστές (είτε σοσιαλδημοκράτες είτε δεξιοί) είναι λιγότερο αφελείς. Πιστεύουν ότι θα ζέψουν τα ικανότερα / παραγωγικότερα άτομα της κοινωνίας τους να δουλέυουν για το σύνολο έμμεσα, διαμέσου τεχνασμάτων οικονιμικού ταχυδακτυλουργισμού. Δηλαδή δια της απάτης χειραγώγησης μακροοικονομικών μεγεθών (πχ. δούλεψε ο ικανότερος εργατικότερος και όχι μόνο δούλεψε αλλά ανέβαλλε να απολαύσει τους κόπους του (δλδ. αποταμίευσε) και έρχονται οι Κευνισιανοί αντιπρόσωποι του λαού, τυπώνουν χρήμα και άρα εξανεμίζουν, [μοιράζουν] τις αποταμιέυσεις όσων κορόιδων ανέβαλλαν την απόλαυση των καρπών προηγουμένων κόπων τους). Ευελπιστούν δε να ξαγελσουν τα ικανότερα άτομα της κοινωνίας τους παρουσιάζοντας τον παρεμβατισμό τους ως οικονομικό αεικίνητο το οποίο παράγει ευημερία εκ του μηδενός.


Το πρόβλημα και των δύο (αριστερών και Κευνισιανών), είναι ότι τα ικανότερα / εργατικότερα άτομα μιας κοινωνίας δεν ξεγελιούνται τόσο εύκολα. Ειδικά τα ικανότερα άτομα!

Εάν επιχειρήσεις να τους ζέψεις με τα παραπάνω τεχνάσματα είναι οι πρώτοι που έιτε:

1) μεταναστέυουν

2) παρατάνε την παραγωγική εργασία (είδικα όταν μαζέψουν κάποια μέτρια περιουσία) και ασχολούνται με μη οικονομικές δραστηριότητες που βελτιώνουν τη ζωή τους (πχ. αθλούνται περισσότερο, κάνουν περισσότερο γιόγκα, πηγαίνουν serfing, μαθαίνουν να κεντάνε, περνάνε περισσόττερη ώρα στην παραλία, αρωμαθεραπεία, διαβάζουν βιβλία, παίζουν κιθάρα, ασχολούνται περισσότερο με την ομορφιά τους κλπ.). Ασχολείες που, σε αντίθεση με πχ. την αναζήτηση ευρεσιτεχνιών καινούργιων θεραπειών, την δημιουργία Ipods, των επιχειρηματικών επενδύσεων κλπ. κανένα όφελος δεν παρέχουν στον ευρύτερο λαό.

3)Αφιερώνουν τις ικανότητες τους στο να κάνουν συμμαχία με ανίκανους διευθαρμένους, γίνονται διευθαρμένοι και οι ίδιοι, και σου κάθονται στο σβέρκο πλέον ως κράτος. Κάποιο δε ποσοστό της εναπομένουσας μικρής παραγωγικότητας τον διοχετεύουν προς τον εαυτό τους μέσω του κράτους και το ανταλλάσουν με προιόντα που παράγονται στο εξωτερικό.

1+2+3 = Ελλας

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Με αφορμή περιστατικό ομοφοβίας στο Γκάζι

"H ηθικά και τα όρια της ελευθερίας γίνονται λάστιχο, τόσο όσο να μας χωρέσουν, εμάς και την κοινωνική μας 'ομάδα'.

Ρωτώ ειλικρινά ποιό το κριτήριο που καθορίζει τα όρια της ευπρέπειας ενός δημόσιου φιλιού.

Σε τι διαφέρει το φιλί το δικό μου προς την κοπέλα μου,
από το φιλί του Μπάμπη προς τον Σάκη,
και του Κίτσου προς την Διαμαντώ,
όπου η Διαμαντώ είναι προβατίνα, αλλά σας διαβεβαιω πως είναι ενήλικη και συναινεί στην σχέση.

Είναι η αισθητική; Το 'καλό γούστο'; Ο Νταλί θα καγχάσει λέγοντας ξανά πως "το καλό γούστο είναι μια αχρείαστη αναπηρία στην τέχνη".

Είναι οι θρησκευτικοί κανόνες; Και αν ναι, ποιοί από όλους; Της ντόπιας πλειοψηφείας; Ή όλων; Εμάς που είμαστε άθεοι μας πιάνει;"

(Από το σχόλιο 23. του άρθρου "το δικαίωμα στην ομοφοβία¨ του Τηλέμαχου Χορμοβίτη και την απάντηση του Βασίλη Σωτηρόπουλου, όπως αυτά δημοσιεύονται μαζί στο e-rooster.gr .)

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Το νόμισμα και η ζωή

...εχουν 2 πλευρές, λέει ο σοφός λαός. Αλλα δεν φαίνεται να επηρεάζει το ευρος της σκέψης μας. Παρατηρώ πως οι περισσότεροι εκφραστές πολιτικών απόψεων επιχειρηματολογούν αναλύοντας τα φαινόμενα από μία μόνο πλευρά. Ξεχνούν τον αντίποδα και την καταλυτική του σημασία στο τελικό αποτέλεσμα της μείξης τους στην πραγματική ζωή.

Και ξεκινώ: οι αριστεριστές θεωρούν πως η δημοκρατία είναι απλά ένα προπέτασμα καπνού με σκοπό την κάλυψη των εδραιωμένων συμφερόντων(=συντηρητικός κορπορατισμός).
Οι κομμουνιστές θεωρούν πως οι αδικίες που προκαλεί ο καπιταλισμός τους φαίνονται τεράστιες μπροστα στις αδικίες ενός κομμουνιστικού κράτους. Δεν παρατηρούν τα θετικά ενός καπιταλιστικού συστήματος.
Οι ακροδεξιοί ασχολούνται με μια περιορισμένη ατζέντα γνωστών θεμάτων, ταυτίζονται στον αυταρχισμό με την ακρα αριστερά και τοποθετούνται στα υπόλοιπα όπου φυσάει ο άνεμος...
Οι αναρχιστές τυφλώνονται από την λαμπρότητα της πλήρους ανεξαρτησίας του ατόμου, του ιδεώδους της πλήρους ελευθερίας, λησμονώντας την ουτοπία, τα αδιέξοδα και το ανέφικτο της πρότασής τους.
Η συντηρητική δεξιά βλέπει παντού "τσογλάνια" και αλήτες, έτοιμους να αμφισβητήσουν την εθνική και κοινωνική συνοχή.
Στο άρθρο αυτό αφήνω χώρο και για μερικούς φιλελεύθερους σχετικά με την έμμονη προσκόλληση τους στην θεωρία του φιλελευθερισμού.

Ας σκεφτούμε λίγο σφαιρικά, αφήνωντας στην άκρη τις προκαταλήψεις μας. Το μεγαλύτερο, κατά την άποψη του καθενός, ζήτημα-πρόβλημα του τόπου, δεν είναι ούτε το μοναδικό που υπάρχει και, κατά πάσα πιθανότητα, υπάρχει και μια άλλη (θετική) πλευρα του.

Δεν είναι το μοναδικό μας πρόβλημα ούτε οι κοινωνικοί αγώνες, ούτε οι πολυεθνικές, ούτε οι μετανάστες, ούτε τα αφεντικά, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Αντιμετωπίζουμε ένα σύνολο προβλημάτων, ας ασχοληθούμε με τήν συνολική αντιμετώπιση. Στο μέτρο του δυνατού.

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Η σχέση των πολιτών και των νέων με το κράτος ως απαρχή προβλημάτων

Η ελληνική κοινωνία έχει μια διττή, ξεκάθαρα αντιφατική σχέση με το κράτος: απαιτεί την "σωστή" του λειτουργία όταν είναι να ωφεληθεί από αυτό και, ταυτόχρονα, αδιαφορεί και προσπαθεί να ξεφύγει με κάθε μέσον όταν έχει κάποια ανταποδοτική υποχρέωση προς αυτό. Αυτή είναι μια καθαρά μικρόνοα ωφελιμιστική αντίληψη περί της οργανωμένης κοινωνίας, ειδικά μάλιστα όταν το κράτος έχει έναν σημαντικό ρόλο, όπως στην ελληνική περίπτωση.

Ζητάμε τακτικά και έντονα να μας αυξήσει τα επιδόματα και τους μισθούς, να αναδιανείμει με δίκαιο τρόπο τον εθνικό πλούτο, να εξασφαλίσει την ευημερία όλων. Ζητάμε άλλοτε να δώσει στην επιχειρηματικότητα την ευκαιρία να αναπτυχθεί και να καταστεί ανταγωνιστική στην εσωτερική και στην παγκόσμια αγορά. Επιθυμούμε να ορθώσει το διεθνές του ανάστημα και να πρωταγωνιστεί στις παγκόσμιες εξελίξεις. Άλλες επιθυμιές νοούνται αριστερές, οπότε και κατά την κοινή αντίληψη ωφελούν τους περισσότερους, άλλες πάλι δεξιότερες, οπότε και συμβαδίζουν με τα συμφέροντα της κεφαλιοκρατικής μειονότητας της χώρας, σύμφωνα πάλι με την κοινή αντίληψη. Γενικά, πάντως, έχουμε οι περισσότεροι αρκετές απαιτήσεις από το κράτος.

Από την άλλη, τι συμβαίνει όταν έρχεται η στίγμη που πρέπει εμείς οι πολίτες να ανταποδώσουμε ο καθένας προσωπικά στο κράτος οτι μας αναλογεί για την εύρυθμη λειτουργία της πολιτείας; Δηλώνουμε όσα λιγότερα μπορούμε για να αποφύγουμε την εφορία, αδιαφορούμε για την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος σε μη παραγωγικές, παρασιτικές δημόσιες υπηρεσίες, συνηθίσαμε την κατάντια και την ασχήμια του δημόσιου χώρου. Και αυτά γιατί, πρώτον, δεν υπάρχει άμεσο ατομικό κόστος (λίγες οι εξαιρέσεις) και δεύτερον επειδή αγνοούμε την σημασία της ατομικής συνεισφοράς του καθενός στην ευρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους, της πολιτείας. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει συλλογική συνείδηση. Δεν νιώθουμε μέσα μας οτι ανήκουμε ενεργά σε μια ευρύτερη ομάδα ( δεν αναφέρομαι στην "εθνικη" ταυτότητα). επιπλέον, είμαστε ημιμαθείς.

Αδιαφορούμε για την ποιότητα του δημόσιου χώρου επειδή αγνοούμε την σημασία που έχει και την επίδρασή του στην ποιότητα της καθημερινής μας ζωής. Αν όχι ημιμαθείς, τουλάχιστον αγνοούμε τους στοιχειώδεις κανόνες λογικής. Γιατί πως αλλιώς θα δεχόμαστε την πληθώρα αυθαίρετων κτισμάτων, αν σκεφτόμασταν τα μεγάλα μειονεκτήματα της πρακτικής αυτής: αχανή δίκτυα υποδομών για τις βασικές ανάγκες (νερό, ηλεκτρισμός, αποχέτευση), κατασκευή δρόμων με ελάχιστη χρησιμότητα και ανταπόδοση στο ευρύ κοινό, επιπλέον ρύπανση από τα αυτοκίνητα λόγω των χιλιόμετρων που απαιτούνται για την προσπέλαση των απομακρυσμένων, συνήθως, κτισμάτων, καταστροφή του φυσικού πλούτου και των φυσικών πρώτων υλών (ας μην αναφερθώ στα δάση), ο εκβιασμός της εκτατικής διάχυσης των πόλεών μας επ' άπειρον.

Η λογική υποδεικνύει, επίσης, πως μιας και έχουμε αποφασίσει να φορολογούμε ως κράτος τους πολίτες και τις επιχειρήσεις, τότε θα ήταν λογικό να εξσφαλίσουμε την ορθή διαχείριση των χρημάτων αυτών. Και όμως, μας απασχολεί λίγο. Όπως και η μειωμένη παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα. Προσωπικά δεν έχω ακούσει κάποια διαδήλωση να έχει αυτές τις διεκδικήσεις ούτε ανάλογα συνθήματα και πανό. Εξαίρεση οι γενικότητες περι "διαφθοράς".

Οι νέοι (μαθητές, φοιτητες και εργαζόμενοι), για να διακαιολογήσω τον τίτλο, θεωρούν λογικό να "τραυματίζεται" ο δημόσιος χώρος σε πορείες και διαδηλώσεις. Αδιαφορούν όμως για την αποκατάσταση του και για την μονίμως "τραυματισμένη" του κατάσταση: δεν βρίσκεται πουθενά στα αιτήματά τους κάτι σχετικό! Τα αίτηματα αφήνουν εκτός προβλήματα όπως είναι η εκτεταμένη φοροδιαφυγή, ο οκνηρός δημόσιος τομεάς, ο αντιαισθητικός δημόσιος χώρος.

Αντίθετα η αυτιστική επανάληψη εδω και δεκαετίες (συχνά χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, αλλά επειδή "κολλάει" στις πορείες) του "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι", ήδη από τις σχολικές πορείες, δείχνει κάτι αρνητικό για το σύνολο των διαμαρτυρομένων. Μαζί με την θεματική μονομέρεια των αριστερών διεκδικήσεων, την ρηχή προτροπή της αύξησης των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ του μεσαίου χώρου, την απουσία νέων, γόνιμων αιτημάτων από την πλειοψηφεία, υποδηλώνει το σαθρό ιδεολογικό υπόβαθρο των αγώνων της λεγόμενης νεολαίας.

Η απουσία καινοτόμου πολιτικού ακτιβισμού αποτελεί έναν σημαντικό λόγο αποτυχίας της μετάδοσης των ιδεών τόσο στην πολιτκή ηγεσία (στην οποία στοχεύει η διαμαρτυρία) όσο και στην κοινωνία. Πιθανώς ένας τρόπος δράσης καινοτόμος, όπως της Greenpeace, έντονα συμβολικός και έξυπνα σατιρικός να αλλάξει και τον τρόπο κάλυψης της διαμαρτυρίας από τα ΜΜΕ (μιας και πλέον μπορεί να προσελκύσει τηλεθεατές) αλλά και να προκαλέσει μαζικότερη συμμετοχή. Πιστεύω πως η τυπική πορεία είναι πλέον αναχρονιστική, όταν βρισκόμαστε στον πολυεπίπεδο 21ο αιώνα.

Αντιμετωπίζουμε χρόνιες συστημικές παθογένειες που δεν λύνονται, επειδή σε μεγάλο βαθμό βολεύουν πολύ κόσμο. Οι πολίτες, όχι όλοι αλλά ένα μεγάλο ποσοστό, συναλλάσονται με το κράτος με προσωπικές ωφελιμιστικές προσδοκίες, άμεσα ή έμμεσα. Σ' αυτό βλέπω ένα τεράστιο χρόνιο πρόβλημα. Αν είχαμε ένα κράτος δικαίου, δεν θα είχε ξεκινήσει ή δεν θα είχε συνεχιστεί αυτή η σχέση των πολιτών με το κράτος. Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να κλείσει. Προσωπικά, δύο λύσεις μου έρχονται κατά νου:

Η πλειοψηφεία των ελλήνων πολιτών να αποκτήσει(;) συλλογική συνείδηση και ένα κοινό αίσθημα ευθύνης ωστε να απωθήσει εν τη γενέσει τους φαινόμενα διαφθοράς και προσωπικού ωφελιμισμού απένταντι στο κοινό όφελος. Απαιτεί μόρφωση και κριτική σκέψη. Αν θέλαμε να τα προάγουμε μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος θα αντιμετωπίζαμε πολλούς πρακτικούς κινδύνους (για να μην πω οτι είναι αδύνατον) και θα είχαμε έναν χρονικό ορίζοντα εμφάνισης των πρώτων σημαδιών δύο γενιές μπροστα, 60 χρόνια το λιγότερο.

Από την άλλη μπορούμε τώρα, με στιβαρή πολιτική βούληση, να αντιμετωπίσουμε τις πελατειακές σχέσεις των πολιτών με το διαφθαρμένο κράτος, να μειώσουμε αυτόν τον άχρηστο και παρηκμασμένο εδώ και δεκαετίες γίγαντα. Να πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω του και να συναλλασόμαστε ευθέως ως πολίτες. Να αναλάβουν οι πολίτες τις ατομικές τους ευθύνες. Η πολιτική μπορεί να αλλάξει την κατάσταση. Ενα συνεκτικό όραμα χρειαζόμαστε και υποστήριξη από έναν ελάχιστο αριθμό ατόμων.

Για το προηγουμενο ποστ:

Επανεξετάζοντας το κείμενο μου απο τις 21/10 για το συμβάν στα Εξάρχεια, εχω να πω πως το φταίξιμο ειναι διπλο: σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης (δεκτές οι εξαιρέσεις), η κίνηση πολίτη να σηκώσει το κράνος ενός αστυνομικού θα κατέληγε στην προσαγωγή του, ανεξαρτητα από το ποιός είναι και τι έχει κάνει. Το θεωρώ λογικό.

Πιο σοβαρό όμως είναι το γεγονός πως οι αστυνομικοί στην προκειμένη περίπτωση (και σε πολλές άλλες) δεν διαθέτουν τα διακριτικά με το όνομά τους. Δεν γνωρίζει κανείς ποιοι είναι και οποιαδήποτε αξιόποινη, εκ μέρους τους, πράξη μπορεί να μην έχει καμία επίπτωση. Αυτό δεν συμβαίνει σε σοβαρές δημοκρατίες.

Είναι αστείο να ποινικοποιείτο η χρήση κουκούλας από πολίτες ενω το αντίστοιχο να θεωρείται φυσιολογικό για τους αστυνομικούς.

Αυτά.