το έλλειμμα των συνθηματων

Εδω και πολλά χρόνια παρατηρεί κανείς την οπτική ρύπανση των πόλεων μας από κάθε λογής συνθήματα από ενα ευρύ φασμα πολιτικών, οπαδικών, γκραφιτίστικων ή άλλων εκφράσεων.
Και πιο συγκεκριμένα:

1. Οι περισσότεροι που γράφουν με σπρει ή μαρκαδόρο και δημιουργουν αυτο το οπτικό χάος δεν έχουν ενα μινιμουμ αισθητικής αντίληψης και παιδείας. Γραφουν απλά και με ενα χρωμα, με δηθεν ψαγμένη γραμματοσειρα, απλά το όνομα-παρατσούκλι τους. Ελάχιστοι εχουν κατακτησει την τέχνη του γκράφιτι, εστω στο ελάχιστο. Επιμένουν, παρ' όλα αυτά, να ρυπαινουν αισθητικά. Οχι απαραίτητα γιατι σχεδιαζουν, αλλα γιατι ΔΕΝ ξερουν να σχεδιαζουν, ειναι ανικανοι. Περαστε μια βόλτα από τον Λευκό Πύργο και θα διαπιστώσετε την ρύπανση ενος προσφατου έργου.

2. Τα περισσότερα συνθήματα που ωθουν σε επαναστατικές πρακτικές ή αποτελουν 'ψαγμένα' θολα μεταμοντέρνα συνθήματα του στυλ "το κρατος παρακρατησε" ή "μαζεψτε τα παιδια σας, ερχονται μπατσοι", οταν γραφονται με σπρει χωρις στενσιλ(και αρα δεν ετοιμα απο πριν), ειναι τις μισες φορες ανορθόγραφα. Π.χ. το "ερχονται" με εψιλον στο τελος, η ανησυχία "ανυσηχια" και ουτω καθ΄εξης. Τον Ρεμο "Ρεμω". Λες και ειναι ρημα ο Ρεμος (sic!). Κατα το ρεπω.Και τοση ανορθογραφια δεν δικαιολογειται απο δυσλεξια. Απο αγραμματοσύνη, μάλλον.

3. Προσπαθω χρονια να καταλαβω πως καθε ομαδα τις Ελλαδας, εχει στις ταξεις της τοσους αναρχικους και γιατι. Και για ποιον λογο μπερδευουν τοσο γλυκα και ομορφα την πολιτικη φιλοσοφια (την ποια;) με το ποδοσφαιρο και τον οπαδισμό. Συνθήματα του τύπου "ΠΑΟΚ ACAB θυρα τάδε" και "ΗΡΑ ACAB θυρα ταδε" με το αλφα του αναρχισμού ειναι παντου. Σε τοιχους, σε κάδους, στο youtube και τα fora. Ακουσα, μαλιστα, πρόσφατα πως συμβαινει φασιστες και αναρχικοι οπαδοι του ΠΑΟΚ να πλακωνονται μεταξύ τους στις κερκιδες. Ο σουρεαλισμος στην αποθέωσή του. Με ποιον τροπο μια πολιτικη ιδεολογια συσπειρώνεται και διαφημιζεται καλυτερα μεσω του οπαδικου χουλιγκανισμου;

Μια σκέψη, λέω τώρα εγώ, είναι πως μαζευτήκαν πολλοί ελλειμματικοί άνθρωποι, με ανάγκη για εκτόνωση μεσω καταστροφών και ξυλοδαρμών, και συσπειρωθήκαν κάτω από την ομπρέλα του αναρχισμού εναντια στην "αδικη ζωη" που τους έλαχε. Ο αναρχισμός, ως ιδεολογια, κατέληξε να υποστηρίζει, ως άλλοθι για έναν καλύτερο κόσμο, την τακτική καταστροφή περιουσίας και την μηνιαία σύγκρουση με τα ΜΑΤ.


Επιβεβαιώνοντας από πρώτο χέρι πως οι τραμπουκοι που τα σπάνε σε πορείες και στα γήπεδα είναι οι ίδιοι και ποσώς χέστηκαν για τις πολιτικές ιδέες που 'εκφραζουν' αλλά ΔΕΝ καταλαβαίνουν, συνειδητοποιει κανεις εντονα τον διανοητικο μας ξεπεσμο.

Αναρωτιεμαι γιατι ειναι δικαιωμα σ' αυτην την χωρα να καταστρεφει ο οποιοσδήποτε με αλλοθι την διαμαρτυρια για κοινωνικη αδικια, δημοσια και ιδιωτικη περιουσία.
Μεχρι ποτε η επαναστατικη γυμναστικη, η ανάγκη για εκτονωση θα υπερισχυει της κοινης λογικης. Ανανωριζω τις αδικιες που υπαρχουν, αλλα ετσι η κατασταση μονο χειροτερευει.

Ο ανορθολογισμός κυριαρχει.


εικόνα από την Τσιμισκή μετά την πορεία των οπαδών του Ηρακλή στις 01/06/10

1+2+3=Ελλας!

Το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ σχόλιο #90 στο άρθρο "Δεν απεργείς; Θάνατος" (http://e-rooster.gr/05/2010/2414)του Δημήτρη Φύσσα!



1। Διερωτάστε:

«θα αλλάξουν εντελώς το παραγωγικό και εργασιακό πρότυπο, όπως και τις αφετηριακές φιλοσοφικές αντιλήψεις (για την ζωή και την εργασία) της εποχής μας»
Δλδ?»
———–
Να σας το εξηγήσω. Βλέποντας τα πράγματα από άλλη ήπειρο:

Οι αριστεροί πιστεύουν ότι θα ζέψουν τα ικανότερα η/και παραγωγικότερα άτομα της κοινωνίας τους να δουλεύουν γιά το σύνολο μέσω ενός συνδυασμού:

Α) καταναγκσμού (παίρνουμε τους κόπους των ανωτέρων ικανοτήτων η/και της μεγαλύτερης προσπάθειας που καταβάλλεις και τα μοιράζουμε σε όλους).

Β) θα πείσουν ένα αρκετά μεγάλο ποσσοτό αυτών των ικανότερων / εργατικότερων ανθρώπων να δουλέυουν γιά την μεγάλη κολλεκτίβα του έθνους αντί γιά τις οικογένειες τους και τους συγγενείς τους. Πιστεύουν δε ότι το ποσοστό των ικανότερων και εργατικότερων που θα καταφέρουν να πείσουν είναι αρκετό ώστε να μπορέσουν να στήσουν μια μεγάλη κολλεκτίβα όπου όλοι θα ζουν μία άνετη, σχετικά εύπορη ζωή.

Οι Κευνισιανοί κρατικιστές (είτε σοσιαλδημοκράτες είτε δεξιοί) είναι λιγότερο αφελείς. Πιστεύουν ότι θα ζέψουν τα ικανότερα / παραγωγικότερα άτομα της κοινωνίας τους να δουλέυουν για το σύνολο έμμεσα, διαμέσου τεχνασμάτων οικονιμικού ταχυδακτυλουργισμού. Δηλαδή δια της απάτης χειραγώγησης μακροοικονομικών μεγεθών (πχ. δούλεψε ο ικανότερος εργατικότερος και όχι μόνο δούλεψε αλλά ανέβαλλε να απολαύσει τους κόπους του (δλδ. αποταμίευσε) και έρχονται οι Κευνισιανοί αντιπρόσωποι του λαού, τυπώνουν χρήμα και άρα εξανεμίζουν, [μοιράζουν] τις αποταμιέυσεις όσων κορόιδων ανέβαλλαν την απόλαυση των καρπών προηγουμένων κόπων τους). Ευελπιστούν δε να ξαγελσουν τα ικανότερα άτομα της κοινωνίας τους παρουσιάζοντας τον παρεμβατισμό τους ως οικονομικό αεικίνητο το οποίο παράγει ευημερία εκ του μηδενός.


Το πρόβλημα και των δύο (αριστερών και Κευνισιανών), είναι ότι τα ικανότερα / εργατικότερα άτομα μιας κοινωνίας δεν ξεγελιούνται τόσο εύκολα. Ειδικά τα ικανότερα άτομα!

Εάν επιχειρήσεις να τους ζέψεις με τα παραπάνω τεχνάσματα είναι οι πρώτοι που έιτε:

1) μεταναστέυουν

2) παρατάνε την παραγωγική εργασία (είδικα όταν μαζέψουν κάποια μέτρια περιουσία) και ασχολούνται με μη οικονομικές δραστηριότητες που βελτιώνουν τη ζωή τους (πχ. αθλούνται περισσότερο, κάνουν περισσότερο γιόγκα, πηγαίνουν serfing, μαθαίνουν να κεντάνε, περνάνε περισσόττερη ώρα στην παραλία, αρωμαθεραπεία, διαβάζουν βιβλία, παίζουν κιθάρα, ασχολούνται περισσότερο με την ομορφιά τους κλπ.). Ασχολείες που, σε αντίθεση με πχ. την αναζήτηση ευρεσιτεχνιών καινούργιων θεραπειών, την δημιουργία Ipods, των επιχειρηματικών επενδύσεων κλπ. κανένα όφελος δεν παρέχουν στον ευρύτερο λαό.

3)Αφιερώνουν τις ικανότητες τους στο να κάνουν συμμαχία με ανίκανους διευθαρμένους, γίνονται διευθαρμένοι και οι ίδιοι, και σου κάθονται στο σβέρκο πλέον ως κράτος. Κάποιο δε ποσοστό της εναπομένουσας μικρής παραγωγικότητας τον διοχετεύουν προς τον εαυτό τους μέσω του κράτους και το ανταλλάσουν με προιόντα που παράγονται στο εξωτερικό.

1+2+3 = Ελλας

Με αφορμή περιστατικό ομοφοβίας στο Γκάζι

"H ηθικά και τα όρια της ελευθερίας γίνονται λάστιχο, τόσο όσο να μας χωρέσουν, εμάς και την κοινωνική μας 'ομάδα'.

Ρωτώ ειλικρινά ποιό το κριτήριο που καθορίζει τα όρια της ευπρέπειας ενός δημόσιου φιλιού.

Σε τι διαφέρει το φιλί το δικό μου προς την κοπέλα μου,
από το φιλί του Μπάμπη προς τον Σάκη,
και του Κίτσου προς την Διαμαντώ,
όπου η Διαμαντώ είναι προβατίνα, αλλά σας διαβεβαιω πως είναι ενήλικη και συναινεί στην σχέση.

Είναι η αισθητική; Το 'καλό γούστο'; Ο Νταλί θα καγχάσει λέγοντας ξανά πως "το καλό γούστο είναι μια αχρείαστη αναπηρία στην τέχνη".

Είναι οι θρησκευτικοί κανόνες; Και αν ναι, ποιοί από όλους; Της ντόπιας πλειοψηφείας; Ή όλων; Εμάς που είμαστε άθεοι μας πιάνει;"

(Από το σχόλιο 23. του άρθρου "το δικαίωμα στην ομοφοβία¨ του Τηλέμαχου Χορμοβίτη και την απάντηση του Βασίλη Σωτηρόπουλου, όπως αυτά δημοσιεύονται μαζί στο e-rooster.gr .)

Το νόμισμα και η ζωή

...εχουν 2 πλευρές, λέει ο σοφός λαός. Αλλα δεν φαίνεται να επηρεάζει το ευρος της σκέψης μας. Παρατηρώ πως οι περισσότεροι εκφραστές πολιτικών απόψεων επιχειρηματολογούν αναλύοντας τα φαινόμενα από μία μόνο πλευρά. Ξεχνούν τον αντίποδα και την καταλυτική του σημασία στο τελικό αποτέλεσμα της μείξης τους στην πραγματική ζωή.

Και ξεκινώ: οι αριστεριστές θεωρούν πως η δημοκρατία είναι απλά ένα προπέτασμα καπνού με σκοπό την κάλυψη των εδραιωμένων συμφερόντων(=συντηρητικός κορπορατισμός).
Οι κομμουνιστές θεωρούν πως οι αδικίες που προκαλεί ο καπιταλισμός τους φαίνονται τεράστιες μπροστα στις αδικίες ενός κομμουνιστικού κράτους. Δεν παρατηρούν τα θετικά ενός καπιταλιστικού συστήματος.
Οι ακροδεξιοί ασχολούνται με μια περιορισμένη ατζέντα γνωστών θεμάτων, ταυτίζονται στον αυταρχισμό με την ακρα αριστερά και τοποθετούνται στα υπόλοιπα όπου φυσάει ο άνεμος...
Οι αναρχιστές τυφλώνονται από την λαμπρότητα της πλήρους ανεξαρτησίας του ατόμου, του ιδεώδους της πλήρους ελευθερίας, λησμονώντας την ουτοπία, τα αδιέξοδα και το ανέφικτο της πρότασής τους.
Η συντηρητική δεξιά βλέπει παντού "τσογλάνια" και αλήτες, έτοιμους να αμφισβητήσουν την εθνική και κοινωνική συνοχή.
Στο άρθρο αυτό αφήνω χώρο και για μερικούς φιλελεύθερους σχετικά με την έμμονη προσκόλληση τους στην θεωρία του φιλελευθερισμού.

Ας σκεφτούμε λίγο σφαιρικά, αφήνωντας στην άκρη τις προκαταλήψεις μας. Το μεγαλύτερο, κατά την άποψη του καθενός, ζήτημα-πρόβλημα του τόπου, δεν είναι ούτε το μοναδικό που υπάρχει και, κατά πάσα πιθανότητα, υπάρχει και μια άλλη (θετική) πλευρα του.

Δεν είναι το μοναδικό μας πρόβλημα ούτε οι κοινωνικοί αγώνες, ούτε οι πολυεθνικές, ούτε οι μετανάστες, ούτε τα αφεντικά, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Αντιμετωπίζουμε ένα σύνολο προβλημάτων, ας ασχοληθούμε με τήν συνολική αντιμετώπιση. Στο μέτρο του δυνατού.