Τα ίδια και τα ίδια. Έχουμε ένα κατεστημένο πολιτικό σύστημα που λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες εδώ και πολύ καιρό. Και το γεγονός αυτό, μετά από τα συμβάντα και τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί δείχνει το ποιόν του και τους λόγους της μη βελτίωσής του.
Οι επιφανείς σκεπτόμενοι αρθρογράφοι της χώρας τείνουν τον τελευταίο καιρό να
αναμασούν ο ένας τα συμπεράσματα του άλλου. Σκέφτεται κανείς ότι είτε έχουν καταλήξει ομαδικά σε ένα πνευματικό-αντιληπτικό τέλμα, πράγμα δύσκολο, ή έχουν καταλήξει σε ίδια/παρόμοια συμπεράσματα, αντλούμενα από την παρατήρηση του περιβάλλοντός μας. Προσωπικά είμαι υπέρ του δεύτερου.
Και όταν μιλάω για παρόμοια συμπεράσματα εννοώ την έλλειψη ουσίας και πολιτικής ηθικής, την απουσία εθνικής στρατηγικής, την χρόνια παθογένεια του κομματικού συστήματος, των συντεχνιών και της διαφθοράς, που όλα μαζί είναι, πάνω απ’ όλα,
θέμα παιδείας. Όλοι σ’ αυτά καταλήγουν, μερικοί βρίσκουν έξυπνα και εύστοχα τις διαδικασίες δημιουργίας και λειτουργίας των παραπάνω, άλλοι ανακαλύπτουν ή προφητεύουν τα επερχόμενα προβλήματα, άλλοι κάνουν ολοκληρωμένους απολογισμούς και ιστορικές αναδρομές, αντίστοιχες των σημερινών προβλημάτων (επειδή τα σημερινά φαινόμενα είναι κατά κύριο λόγο προβλήματα και επειδή από την ιστορία θα έπρεπε να μάθουμε και κάτι που θα μπορούσε να μας βοηθήσει στο σήμερα).
Παρατηρώ επίσης πως όλοι εκφράζουν ανοιχτά και με έναν ελαφρώς κλαψιάρικο και παραπονετικό τρόπο τις ελπίδες τους πως τούτη την φορά οι ίδιοι θα βγουν
ψεύτες (παρά την κοφτερή παρατηρητική και επεξεργαστική τους ικανότητα) και το πολιτικό σκηνικό θα εμφανίσει μια βελτίωση ουσιαστική, πέρα από πρόσκαιρες, επιφανειακές οφθαλμαπάτες. Μπορείτε να το διαπιστώσετε αν διαβάσετε την Καθημερινή της Κυριακής. Ευχολόγια και ελπίδες φρούδες.
Φρούδες γιατί αν οι παρατηρήσεις των «επίσημων» παρατηρητών της πολιτικής λαμβάνονταν σοβαρά υπ’ όψη από τους «επίσημους» πολιτικούς-πολιτικάντηδες της χώρας μας, πιθανότατα θα είχαμε μια αφύπνιση, θα βρισκόμασταν σε ένα ανώτερο επίπεδο αυτογνωσίας και, κατ’ επέκταση, θα αντιμετωπίζαμε την πολιτική και τα ζητήματά της με την σοβαρότητα που τους αρμόζει. Φαίνεται, όμως, η πολιτική και η διανόηση να έχουν χωρίσει τα τσανάκια τους. Και ίσως φταίνε και οι δύο πλευρές, αλλά με τους πολιτικούς να κατέχουν το συντριπτικό ποσοστό της αποτυχίας.
Κάποτε οι διανοητές ήταν και οι πολιτικοί σε μια κοινωνία. Σήμερα ελάχιστα πράγματα θυμίζουν μια τέτοια κατάσταση.
Το συμπέρασμα στο οποίο αναπόφευκτα καταλήγουμε είναι πως, για τους διάφορους λόγους (που δεν χωρούν στο παρόν), οι πολιτικοί δεν δίνουν στο αντικείμενό τους την προσοχή που θα έπρεπε, εγκαταλείποντας την άσκηση της πολιτικής στα κύματα της παντοδύναμης Τύχης και των καταστάσεων, μετατρέποντας τον θεσμό που υπηρετούν σε μια αρπαχτή, σε ένα όργανο προσωπικής ηδονής και οικογενειακής ευτυχίας, σε έναν ακόμη πυλώνα μεταμοντέρνας ηθικής. Η αδιαφορία για μερικές
εύστοχες παρατηρήσεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην σωστή διαχείριση των θεμάτων της πολιτείας μπορεί να καταλήξει εδώ που βρισκόμαστε τώρα. Μάταια οι διανοητές επαναλαμβάνουν εαυτούς. Οι πολιτικοί είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Ωραία, αναπαράγω τα ίδια συμπεράσματα. Καμία διαφορά στην υπάρχουσα κατάσταση.
(Σε αβέβαιους καιρούς, η
τέχνη όχι μόνο σώζει αλλά, κυρίως, στηρίζει και δίνει ελπίδες)
